دیوان حافظ – مرا به رندی و عشق آن فضول عیب کند

دیوان حافظ – سال‌ها دفتر ما در گرو صهبا بود

دیوان حافظ –  در نمازم خم ابروی تو با یاد آمد

دیوان حافظ – راهی بزن که آهی بر ساز آن توان زد

دیوان حافظ – کی شعر تر انگیزد خاطر که حزین باشد

دیوان حافظ –  سحرم دولت بیدار به بالین آمد

دیوان حافظ – طایر دولت اگر باز گذاری بکند

دیوان حافظ – آن که از سنبل او غالیه تابی دارد

دیوان حافظ – به جان خواجه و حق قدیم و عهد درست

دیوان حافظ – نفس باد صبا مشک‌فشان خواهد شد

دیوان حافظ – آن کس که به دست جام دارد

دیوان حافظ – ساقی بیار باده که ماه صیام رفت

دیوان حافظ – یاد باد آن که نهانت نظری با ما بود

دیوان حافظ – صوفی از پرتو می راز نهانی دانست

دیوان حافظ – اگر روم ز پی‌اش فتنه‌ها برانگیزد

دیوان حافظ – تا سر زلف تو در دست نسیم افتادست

دیوان حافظ – نقد صوفی نه همه صافی بی‌غش باشد

دیوان حافظ – لعل سیراب به‌خون‌تشنه‌ لب یار من است

دیوان حافظ – کلک مشکین تو روزی که ز ما یاد کند

دیوان حافظ – زلف‌آشفته و خوی‌کرده و خندان‌لب و مست

دیوان حافظ – حسب حالی ننوشتی و شد ایامی چند

دیوان حافظ – خستگان را چو طلب باشد و قوت نبود

دیوان حافظ – یارم چو قدح به دست گیرد

دیوان حافظ – سرو چمان من چرا میل چمن نمی‌کند

دیوان حافظ – شراب بی‌غش و ساقی خوش دو دام رهند

دیوان حافظ – رواق منظر چشم من آشیانه توست

دیوان حافظ – مدامم مست می‌دارد نسیم جعد گیسویت

دیوان حافظ –  ای پسته تو خنده زده بر حدیث قند

دیوان حافظ – شاهدان گر دلبری زین سان کنند

دیوان حافظ – صوفی ار باده به اندازه خورد نوشش باد

دیوان حافظ – اگر چه باده فرح بخش و باد گل‌بیز است

دیوان حافظ – آن ترک پری چهره که دوش از بر ما رفت

دیوان حافظ – المنة لله که در میکده باز است

دیوان حافظ – تا ز میخانه و می نام و نشان خواهد بود

دیوان حافظ – به حسن و خلق و وفا کس به یار ما نرسد

دیوان حافظ – سر ارادت ما و آستان حضرت دوست

دیوان حافظ – دوش دیدم که ملائک در میخانه زدند

دیوان حافظ – ساقی ار باده از این دست به جام اندازد

دیوان حافظ – ز گریه مردم چشمم نشسته در خون است

دیوان حافظ – به کوی میکده هر سالکی که ره دانست

دیوان حافظ – باغ مرا چه حاجت سرو و صنوبر است

دیوان حافظ – بنفشه دوش به گل گفت و خوش نشانی داد

دیوان حافظ – دیر است که دل‌دار پیامی نفرستاد

دیوان حافظ – زاهد خلوت‌نشین دوش به میخانه شد

دیوان حافظ – یاد باد آن که ز ما وقت سفر یاد نکرد

دیوان حافظ – آنان که خاک را به نظر کیمیا کنند

دیوان حافظ – می‌دمد صبح و کله بست سحاب

دیوان حافظ – سمن‌بویان غبار غم چو بنشینند بنشانند

دیوان حافظ – صوفی نهاد دام و سر حقه باز کرد

دیوان حافظ –  هر که شد محرم دل در حرم یار بماند