دیوان حافظ – بلبلی خون دلی خورد و گلی حاصل کرد

دیوان حافظ – سال‌ها دفتر ما در گرو صهبا بود

دیوان حافظ – گر ز دست زلف مشکینت خطایی رفت رفت

دیوان حافظ – باغ مرا چه حاجت سرو و صنوبر است

دیوان حافظ – ای شاهد قدسی، که کشد بند نقابت

دیوان حافظ – دیر است که دل‌دار پیامی نفرستاد

دیوان حافظ – بیا که ترک فلک خوان روزه غارت کرد

دیوان حافظ – دل و دینم شد و دلبر به ملامت برخاست

دیوان حافظ – سر ارادت ما و آستان حضرت دوست

دیوان حافظ – جمالت آفتاب هر نظر باد

دیوان حافظ – خسروا گوی فلک در خم چوگان تو باد

دیوان حافظ – پیرانه سرم عشق جوانی به سر افتاد

دیوان حافظ – در ازل پرتو حسنت ز تجلی دم زد

دیوان حافظ – سال‌ها دل طلب جام جم از ما می‌کرد

دیوان حافظ – دمی با غم به سر بردن جهان یک سر نمی‌ارزد

دیوان حافظ – آن پیک نامور که رسید از دیار دوست

دیوان حافظ –  ای پسته تو خنده زده بر حدیث قند

دیوان حافظ – آن ترک پری چهره که دوش از بر ما رفت

دیوان حافظ – به حسن و خلق و وفا کس به یار ما نرسد

دیوان حافظ – صوفی ار باده به اندازه خورد نوشش باد

دیوان حافظ – سحر بلبل حکایت با صبا کرد

دیوان حافظ – المنة لله که در میکده باز است

دیوان حافظ – سحر چون خسرو خاور علم بر کوهساران زد

دیوان حافظ – مطلب طاعت و پیمان و صلاح از من مست

دیوان حافظ – رونق عهد شباب است دگر بستان را

دیوان حافظ – صوفی بیا که آینه صافیست جام را

دیوان حافظ – ساقی به نور باده برافروز جام ما

دیوان حافظ – روز هجران و شب فرقت یار آخر شد

دیوان حافظ – بعد از این دست من و دامن آن سرو بلند

دیوان حافظ – صبحدم مرغ چمن با گل نوخاسته گفت

دیوان حافظ – یا رب سببی ساز که یارم به سلامت

دیوان حافظ –  هر که را با خط سبزت سر سودا باشد

دیوان حافظ – رواق منظر چشم من آشیانه توست

دیوان حافظ – نسیم باد صبا دوشم آگهی آورد

دیوان حافظ – میر من خوش می‌روی کاندر سر و پا میرمت

دیوان حافظ – عکس روی تو چو در آینه جام افتاد

دیوان حافظ – به سر جام جم آنگه نظر توانی کرد

دیوان حافظ – دی پیر می‌فروش که ذکرش به خیر باد

دیوان حافظ – دل من در هوای روی فرخ

دیوان حافظ – مدامم مست می‌دارد نسیم جعد گیسویت

دیوان حافظ – سمن‌بویان غبار غم چو بنشینند بنشانند

دیوان حافظ – گل در بر و می در کف و معشوق به کام است

دیوان حافظ – ستاره‌ای بدرخشید و ماه مجلس شد

دیوان حافظ –  گر می‌فروش حاجت رندان روا کند

دیوان حافظ – شنیده‌ام سخنی خوش که پیر کنعان گفت

دیوان حافظ – زلفت هزار دل به یکی تاره مو ببست

دیوان حافظ – دارم امید عاطفتی از جناب دوست

دیوان حافظ – در این زمانه رفیقی که خالی از خلل است

دیوان حافظ – اگر چه عرض هنر پیش یار بی‌ادبیست

دیوان حافظ – تا سر زلف تو در دست نسیم افتادست