دیوان حافظ – کنون که می‌دمد از بوستان نسیم بهشت

دیوان حافظ – هر آن که جانب اهل خدا نگه دارد

دیوان حافظ – در دیر مغان آمد، یارم قدحی در دست

دیوان حافظ – اگر به مذهب تو خون عاشق است مباح

دیوان حافظ – چه مستی است ندانم که رو به ما آورد

دیوان حافظ –  هر که شد محرم دل در حرم یار بماند

دیوان حافظ –  صبا به تهنیت پیر می‌فروش آمد

دیوان حافظ – صوفی ار باده به اندازه خورد نوشش باد

دیوان حافظ – روزگاریست که سودای بتان دین من است

دیوان حافظ – جان بی‌جمال جانان میل جهان ندارد

دیوان حافظ – طایر دولت اگر باز گذاری بکند

دیوان حافظ – تا ز میخانه و می نام و نشان خواهد بود

دیوان حافظ – یاری اندر کس نمی‌بینیم یاران را چه شد

دیوان حافظ – شربتی از لب لعلش نچشیدیم و برفت

دیوان حافظ – دوش دیدم که ملائک در میخانه زدند

دیوان حافظ – ماهم این هفته برون رفت و به چشمم سالی‌ست

دیوان حافظ – زان یار دل‌نوازم شکری است با شکایت

دیوان حافظ – خوشتر ز عیش و صحبت و باغ و بهار چیست

دیوان حافظ – دل از من برد و روی از من نهان کرد

دیوان حافظ – نفس باد صبا مشک‌فشان خواهد شد

دیوان حافظ – نسیم باد صبا دوشم آگهی آورد

دیوان حافظ – روضه خلد برین خلوت درویشان است

دیوان حافظ – همای اوج سعادت به دام ما افتد

دیوان حافظ – درد ما را نیست درمان الغیاث

دیوان حافظ – سرو چمان من چرا میل چمن نمی‌کند

دیوان حافظ – شراب بی‌غش و ساقی خوش دو دام رهند

دیوان حافظ – دل من در هوای روی فرخ

دیوان حافظ – ستاره‌ای بدرخشید و ماه مجلس شد

دیوان حافظ – کس نیست که افتاده آن زلف دوتا نیست

دیوان حافظ – ز گریه مردم چشمم نشسته در خون است

دیوان حافظ – دانی که چنگ و عود چه تقریر می‌کنند

دیوان حافظ –  هر که را با خط سبزت سر سودا باشد

دیوان حافظ – زاهد خلوت‌نشین دوش به میخانه شد

دیوان حافظ – من و انکار شراب این چه حکایت باشد

دیوان حافظ – سحر چون خسرو خاور علم بر کوهساران زد

دیوان حافظ – می‌دمد صبح و کله بست سحاب

دیوان حافظ – تا سر زلف تو در دست نسیم افتادست

دیوان حافظ – خدا چو صورت ابروی دلگشای تو بست

دیوان حافظ – دست در حلقه آن زلف دوتا نتوان کرد

دیوان حافظ – اگر نه باده غم دل ز یاد ما ببرد

دیوان حافظ – درخت دوستی بنشان که کام دل به بار آرد

دیوان حافظ – سحر بلبل حکایت با صبا کرد

دیوان حافظ – ساقی ار باده از این دست به جام اندازد

دیوان حافظ – دل ما به دور رویت ز چمن فراغ دارد

دیوان حافظ – بود آیا که در میکده‌ها بگشایند

دیوان حافظ – دل و دینم شد و دلبر به ملامت برخاست

دیوان حافظ – خمی که ابروی شوخ تو در کمان انداخت

دیوان حافظ – حال دل با تو گفتنم، هوس است

دیوان حافظ – دلبر برفت و دلشدگان را خبر نکرد

دیوان حافظ – تویی که بر سر خوبان کشوری چون تاج