دیوان حافظ – دل من در هوای روی فرخ

دیوان حافظ – ساقی ار باده از این دست به جام اندازد

دیوان حافظ – به آب روشن می عارفی طهارت کرد

دیوان حافظ – اگر به مذهب تو خون عاشق است مباح

دیوان حافظ – تویی که بر سر خوبان کشوری چون تاج

دیوان حافظ –  ای پسته تو خنده زده بر حدیث قند

دیوان حافظ – دلبر برفت و دلشدگان را خبر نکرد

دیوان حافظ – صوفی ار باده به اندازه خورد نوشش باد

دیوان حافظ – سمن‌بویان غبار غم چو بنشینند بنشانند

دیوان حافظ – دلا بسوز که سوز تو کارها بکند

دیوان حافظ – در نظربازی ما بی‌خبران حیرانند

دیوان حافظ – تا ز میخانه و می نام و نشان خواهد بود

دیوان حافظ – اگر روم ز پی‌اش فتنه‌ها برانگیزد

دیوان حافظ – شربتی از لب لعلش نچشیدیم و برفت

دیوان حافظ – به سر جام جم آنگه نظر توانی کرد

دیوان حافظ – خدا چو صورت ابروی دلگشای تو بست

دیوان حافظ – دل از من برد و روی از من نهان کرد

دیوان حافظ – صبا به لطف بگو آن غزال رعنا را

دیوان حافظ – غلام نرگس مست تو تاجدارانند

دیوان حافظ – در این زمانه رفیقی که خالی از خلل است

دیوان حافظ – دیدی که یار جز سر جور و ستم نداشت

دیوان حافظ –  سحرم دولت بیدار به بالین آمد

دیوان حافظ – چو بشنوی سخن اهل دل، مگو که خطاست

دیوان حافظ – گر ز دست زلف مشکینت خطایی رفت رفت

دیوان حافظ – کس نیست که افتاده آن زلف دوتا نیست

دیوان حافظ – مرا مهر سیه چشمان ز سر بیرون نخواهد شد

دیوان حافظ – عکس روی تو چو در آینه جام افتاد

دیوان حافظ – بنال بلبل اگر با منت سر یاریست

دیوان حافظ – به دام زلف تو دل مبتلای خویشتن است

دیوان حافظ – آن سیه‌چرده که شیرینی عالم با اوست

دیوان حافظ – گل در بر و می در کف و معشوق به کام است

دیوان حافظ – زاهد خلوت‌نشین دوش به میخانه شد

دیوان حافظ – سال‌ها دل طلب جام جم از ما می‌کرد

دیوان حافظ – بعد از این دست من و دامن آن سرو بلند

دیوان حافظ – دل و دینم شد و دلبر به ملامت برخاست

دیوان حافظ – رونق عهد شباب است دگر بستان را

دیوان حافظ – مدامم مست می‌دارد نسیم جعد گیسویت

دیوان حافظ – دانی که چنگ و عود چه تقریر می‌کنند

دیوان حافظ – روی تو کس ندید و هزارت رقیب هست

دیوان حافظ – به ملازمان سلطان، که رساند این دعا را

دیوان حافظ – مردم دیده ما جز به رخت ناظر نیست

دیوان حافظ – المنة لله که در میکده باز است

دیوان حافظ – خلوت گزیده را به تماشا چه حاجت است

دیوان حافظ – رو بر رهش نهادم و بر من گذر نکرد

دیوان حافظ – آنان که خاک را به نظر کیمیا کنند

دیوان حافظ – روزگاریست که سودای بتان دین من است

دیوان حافظ – روزه یک سو شد و عید آمد و دل‌ها برخاست

دیوان حافظ – کسی که حسن و خط دوست در نظر دارد

دیوان حافظ – صبا وقت سحر بویی ز زلف یار می‌آورد

دیوان حافظ – حسنت به اتفاق ملاحت جهان گرفت