دیوان حافظ – گل بی‌رخ یار خوش نباشد

دیوان حافظ – دل ما به دور رویت ز چمن فراغ دارد

دیوان حافظ – گفتم کی ام دهان و لبت کامران کنند

دیوان حافظ – اگر روم ز پی‌اش فتنه‌ها برانگیزد

دیوان حافظ – یاد باد آن که نهانت نظری با ما بود

دیوان حافظ – ساقی بیا که یار ز رخ پرده برگرفت

دیوان حافظ – اگر چه عرض هنر پیش یار بی‌ادبیست

دیوان حافظ – المنة لله که در میکده باز است

دیوان حافظ – شنیده‌ام سخنی خوش که پیر کنعان گفت

دیوان حافظ – روز هجران و شب فرقت یار آخر شد

دیوان حافظ – روزگاریست که سودای بتان دین من است

دیوان حافظ – دل من در هوای روی فرخ

دیوان حافظ – مرا مهر سیه چشمان ز سر بیرون نخواهد شد

دیوان حافظ – در این زمانه رفیقی که خالی از خلل است

دیوان حافظ – چو باد عزم سر کوی یار خواهم کرد

دیوان حافظ – خمی که ابروی شوخ تو در کمان انداخت

دیوان حافظ – ستاره‌ای بدرخشید و ماه مجلس شد

دیوان حافظ – ساقیا آمدن عید، مبارک بادت

دیوان حافظ – ساقی به نور باده برافروز جام ما

دیوان حافظ – زلف‌آشفته و خوی‌کرده و خندان‌لب و مست

دیوان حافظ – دل و دینم شد و دلبر به ملامت برخاست

دیوان حافظ –  گر می‌فروش حاجت رندان روا کند

دیوان حافظ – باغ مرا چه حاجت سرو و صنوبر است

دیوان حافظ – مطلب طاعت و پیمان و صلاح از من مست

دیوان حافظ – حسن تو همیشه در فزون باد

دیوان حافظ – کس نیست که افتاده آن زلف دوتا نیست

دیوان حافظ – به جان خواجه و حق قدیم و عهد درست

دیوان حافظ –  صبا به تهنیت پیر می‌فروش آمد

دیوان حافظ – بنال بلبل اگر با منت سر یاریست

دیوان حافظ – سال‌ها دل طلب جام جم از ما می‌کرد

دیوان حافظ – سحر بلبل حکایت با صبا کرد

دیوان حافظ – روضه خلد برین خلوت درویشان است

دیوان حافظ – روی تو کس ندید و هزارت رقیب هست

دیوان حافظ – صوفی بیا که آینه صافیست جام را

دیوان حافظ – شربتی از لب لعلش نچشیدیم و برفت

دیوان حافظ – کلک مشکین تو روزی که ز ما یاد کند

دیوان حافظ – گفتم ای سلطان خوبان رحم کن بر این غریب

دیوان حافظ – همای اوج سعادت به دام ما افتد

دیوان حافظ – بیا که قصر امل سخت سست‌بنیادست

دیوان حافظ – مرا به رندی و عشق آن فضول عیب کند

دیوان حافظ – خلوت گزیده را به تماشا چه حاجت است

دیوان حافظ – نقد صوفی نه همه صافی بی‌غش باشد

دیوان حافظ – شراب و عیش نهان چیست کار بی‌بنیاد

دیوان حافظ – به حسن و خلق و وفا کس به یار ما نرسد

دیوان حافظ – شراب بی‌غش و ساقی خوش دو دام رهند

دیوان حافظ – به کوی میکده هر سالکی که ره دانست

دیوان حافظ – آن که از سنبل او غالیه تابی دارد

دیوان حافظ – شکفته شد گل حمرا و گشت بلبل مست

دیوان حافظ – تویی که بر سر خوبان کشوری چون تاج

دیوان حافظ – صحن بستان ذوق بخش و صحبت یاران خوش است