دیوان حافظ – بلبلی برگ گلی خوش رنگ در منقار داشت

دیوان حافظ – پیش از اینت بیش از این اندیشه عشاق بود

دیوان حافظ –  دوش وقت سحر از غصه نجاتم دادند

دیوان حافظ – سر ارادت ما و آستان حضرت دوست

دیوان حافظ – دوش در حلقه ما قصه گیسوی تو بود

دیوان حافظ – سحر چون خسرو خاور علم بر کوهساران زد

دیوان حافظ – ساقی بیا که یار ز رخ پرده برگرفت

دیوان حافظ – سال‌ها دفتر ما در گرو صهبا بود

دیوان حافظ – بلبلی خون دلی خورد و گلی حاصل کرد

دیوان حافظ – جان بی‌جمال جانان میل جهان ندارد

دیوان حافظ – به کوی میکده هر سالکی که ره دانست

دیوان حافظ – شاهدان گر دلبری زین سان کنند

دیوان حافظ – ساقی ار باده از این دست به جام اندازد

دیوان حافظ – مژده ای دل که دگر باد صبا بازآمد

دیوان حافظ – ستاره‌ای بدرخشید و ماه مجلس شد

دیوان حافظ – می‌دمد صبح و کله بست سحاب

دیوان حافظ – ساقی بیار باده که ماه صیام رفت

دیوان حافظ – سمن‌بویان غبار غم چو بنشینند بنشانند

دیوان حافظ –  نقدها را بود آیا که عیاری گیرند

دیوان حافظ – دوش آگهی ز یار سفر کرده داد باد

دیوان حافظ –  ای پسته تو خنده زده بر حدیث قند

دیوان حافظ – اگر چه عرض هنر پیش یار بی‌ادبیست

دیوان حافظ – آن که رخسار تو را رنگ گل و نسرین داد

دیوان حافظ – همای اوج سعادت به دام ما افتد

دیوان حافظ – یاری اندر کس نمی‌بینیم یاران را چه شد

دیوان حافظ – عیب رندان مکن ای زاهد پاکیزه‌سرشت

دیوان حافظ – دیدی که یار جز سر جور و ستم نداشت

دیوان حافظ – چه مستی است ندانم که رو به ما آورد

دیوان حافظ – صوفی از پرتو می راز نهانی دانست

دیوان حافظ – سحر بلبل حکایت با صبا کرد

دیوان حافظ – شاهد آن نیست که مویی و میانی دارد

دیوان حافظ – شراب بی‌غش و ساقی خوش دو دام رهند

دیوان حافظ – چو بشنوی سخن اهل دل، مگو که خطاست

دیوان حافظ – مرا به رندی و عشق آن فضول عیب کند

دیوان حافظ – تنت به ناز طبیبان نیازمند مباد

دیوان حافظ – مدامم مست می‌دارد نسیم جعد گیسویت

دیوان حافظ – خمی که ابروی شوخ تو در کمان انداخت

دیوان حافظ – برو به کار خود ای واعظ این چه فریادست

دیوان حافظ – شنیده‌ام سخنی خوش که پیر کنعان گفت

دیوان حافظ – یا رب سببی ساز که یارم به سلامت

دیوان حافظ – رو بر رهش نهادم و بر من گذر نکرد

دیوان حافظ – شکفته شد گل حمرا و گشت بلبل مست

دیوان حافظ – زاهد خلوت‌نشین دوش به میخانه شد

دیوان حافظ – چه لطف بود که ناگاه رشحه قلمت

دیوان حافظ –  گر می‌فروش حاجت رندان روا کند

دیوان حافظ – آن سیه‌چرده که شیرینی عالم با اوست

دیوان حافظ – دل از من برد و روی از من نهان کرد

دیوان حافظ – زلف‌آشفته و خوی‌کرده و خندان‌لب و مست

دیوان حافظ – اگر چه باده فرح بخش و باد گل‌بیز است

دیوان حافظ – بی مهر رخت روز مرا نور نماندست