دیوان حافظ – تا ز میخانه و می نام و نشان خواهد بود

دیوان حافظ – گر ز دست زلف مشکینت خطایی رفت رفت

دیوان حافظ – بی مهر رخت روز مرا نور نماندست

دیوان حافظ – آن که از سنبل او غالیه تابی دارد

دیوان حافظ – دی پیر می‌فروش که ذکرش به خیر باد

دیوان حافظ – سحر بلبل حکایت با صبا کرد

دیوان حافظ – صبا به لطف بگو آن غزال رعنا را

دیوان حافظ – نسیم باد صبا دوشم آگهی آورد

دیوان حافظ – ساقی بیار باده که ماه صیام رفت

دیوان حافظ – روضه خلد برین خلوت درویشان است

دیوان حافظ – آن پیک نامور که رسید از دیار دوست

دیوان حافظ – مرا به رندی و عشق آن فضول عیب کند

دیوان حافظ – رسید مژده که ایام غم نخواهد ماند

دیوان حافظ – صبا اگر گذری افتدت به کشور دوست

دیوان حافظ – نفس باد صبا مشک‌فشان خواهد شد

دیوان حافظ – برو به کار خود ای واعظ این چه فریادست

دیوان حافظ – ماهم این هفته برون رفت و به چشمم سالی‌ست

دیوان حافظ – به کوی میکده هر سالکی که ره دانست

دیوان حافظ – دلا بسوز که سوز تو کارها بکند

دیوان حافظ – صوفی ار باده به اندازه خورد نوشش باد

دیوان حافظ – دیدی ای دل که غم عشق دگربار چه کرد

دیوان حافظ – خوشتر ز عیش و صحبت و باغ و بهار چیست

دیوان حافظ – صوفی نهاد دام و سر حقه باز کرد

دیوان حافظ – پیش از اینت بیش از این اندیشه عشاق بود

دیوان حافظ – زاهد خلوت‌نشین دوش به میخانه شد

دیوان حافظ – همای اوج سعادت به دام ما افتد

دیوان حافظ – آن کس که به دست جام دارد

دیوان حافظ – دوش از جناب آصف پیک بشارت آمد

دیوان حافظ – شاهدان گر دلبری زین سان کنند

دیوان حافظ – صبحدم مرغ چمن با گل نوخاسته گفت

دیوان حافظ – خسروا گوی فلک در خم چوگان تو باد

دیوان حافظ – مرحبا ای پیک مشتاقان بده پیغام دوست

دیوان حافظ – آن کیست کز روی کرم با ما وفاداری کند

دیوان حافظ – شربتی از لب لعلش نچشیدیم و برفت

دیوان حافظ – کنون که می‌دمد از بوستان نسیم بهشت

دیوان حافظ – آن که رخسار تو را رنگ گل و نسرین داد

دیوان حافظ – بیا که قصر امل سخت سست‌بنیادست

دیوان حافظ – زان یار دل‌نوازم شکری است با شکایت

دیوان حافظ –  هر که را با خط سبزت سر سودا باشد

دیوان حافظ – تویی که بر سر خوبان کشوری چون تاج

دیوان حافظ – خدا چو صورت ابروی دلگشای تو بست

دیوان حافظ – دل سراپرده محبت اوست

دیوان حافظ – به سر جام جم آنگه نظر توانی کرد

دیوان حافظ – ستاره‌ای بدرخشید و ماه مجلس شد

دیوان حافظ – خستگان را چو طلب باشد و قوت نبود

دیوان حافظ – چو بشنوی سخن اهل دل، مگو که خطاست

دیوان حافظ – ای فروغ ماه حسن‌، از روی رخشان شما

دیوان حافظ – گل بی‌رخ یار خوش نباشد

دیوان حافظ – حسن تو همیشه در فزون باد

دیوان حافظ – سرو چمان من چرا میل چمن نمی‌کند