دیوان حافظ – دل من در هوای روی فرخ

دیوان حافظ – اگر چه باده فرح بخش و باد گل‌بیز است

دیوان حافظ –  در نمازم خم ابروی تو با یاد آمد

دیوان حافظ – دست در حلقه آن زلف دوتا نتوان کرد

دیوان حافظ – آن کس که به دست جام دارد

دیوان حافظ – دوستان دختر رز توبه ز مستوری کرد

دیوان حافظ – دیر است که دل‌دار پیامی نفرستاد

دیوان حافظ – برو به کار خود ای واعظ این چه فریادست

دیوان حافظ – ساقیا آمدن عید، مبارک بادت

دیوان حافظ – ستاره‌ای بدرخشید و ماه مجلس شد

دیوان حافظ – صبا وقت سحر بویی ز زلف یار می‌آورد

دیوان حافظ –  صبا به تهنیت پیر می‌فروش آمد

دیوان حافظ – به کوی میکده هر سالکی که ره دانست

دیوان حافظ – واعظان کاین جلوه در محراب و منبر می‌کنند

دیوان حافظ – ساقی به نور باده برافروز جام ما

دیوان حافظ – مدامم مست می‌دارد نسیم جعد گیسویت

دیوان حافظ – سحر چون خسرو خاور علم بر کوهساران زد

دیوان حافظ – بنال بلبل اگر با منت سر یاریست

دیوان حافظ – سمن‌بویان غبار غم چو بنشینند بنشانند

دیوان حافظ – دیدی که یار جز سر جور و ستم نداشت

دیوان حافظ – چه لطف بود که ناگاه رشحه قلمت

دیوان حافظ – درخت دوستی بنشان که کام دل به بار آرد

دیوان حافظ – هر آن که جانب اهل خدا نگه دارد

دیوان حافظ – دل از من برد و روی از من نهان کرد

دیوان حافظ – آن که رخسار تو را رنگ گل و نسرین داد

دیوان حافظ – روزه یک سو شد و عید آمد و دل‌ها برخاست

دیوان حافظ – کنون که بر کف گل جام باده صاف است

دیوان حافظ – به جان خواجه و حق قدیم و عهد درست

دیوان حافظ – آن شب قدری که گویند اهل خلوت امشب است

دیوان حافظ – زاهد ظاهرپرست از حال ما آگاه نیست

دیوان حافظ – عکس روی تو چو در آینه جام افتاد

دیوان حافظ – قتل این خسته به شمشیر تو تقدیر نبود

دیوان حافظ – شکفته شد گل حمرا و گشت بلبل مست

دیوان حافظ – بنفشه دوش به گل گفت و خوش نشانی داد

دیوان حافظ – صلاح کار کجا و من خراب کجا

دیوان حافظ – در این زمانه رفیقی که خالی از خلل است

دیوان حافظ – نفس باد صبا مشک‌فشان خواهد شد

دیوان حافظ – ز گریه مردم چشمم نشسته در خون است

دیوان حافظ – نیست در شهر نگاری که دل ما ببرد

دیوان حافظ – دارم امید عاطفتی از جناب دوست

دیوان حافظ – به آب روشن می عارفی طهارت کرد

دیوان حافظ – مرا مهر سیه چشمان ز سر بیرون نخواهد شد

دیوان حافظ – عیب رندان مکن ای زاهد پاکیزه‌سرشت

دیوان حافظ – صبحدم مرغ چمن با گل نوخاسته گفت

دیوان حافظ – یاد باد آن که سر کوی توام منزل بود

دیوان حافظ – پیرانه سرم عشق جوانی به سر افتاد

دیوان حافظ – گل بی‌رخ یار خوش نباشد

دیوان حافظ – سحر بلبل حکایت با صبا کرد

دیوان حافظ – تا ز میخانه و می نام و نشان خواهد بود

دیوان حافظ – زلف‌آشفته و خوی‌کرده و خندان‌لب و مست