دیوان حافظ – منم که گوشه میخانه خانقاه من است

دیوان حافظ – هر آن کو خاطر مجموع و یار نازنین دارد

دیوان حافظ – ساقی به نور باده برافروز جام ما

دیوان حافظ – به حسن و خلق و وفا کس به یار ما نرسد

دیوان حافظ – ای هدهد صبا به سبا می‌فرستمت

دیوان حافظ – قتل این خسته به شمشیر تو تقدیر نبود

دیوان حافظ – حال دل با تو گفتنم، هوس است

دیوان حافظ – نه هر که چهره برافروخت دلبری داند

دیوان حافظ – حسن تو همیشه در فزون باد

دیوان حافظ – آن که از سنبل او غالیه تابی دارد

دیوان حافظ – ای نسیم سحر آرامگه یار کجاست

دیوان حافظ – گر ز دست زلف مشکینت خطایی رفت رفت

دیوان حافظ – صوفی ار باده به اندازه خورد نوشش باد

دیوان حافظ – آن پیک نامور که رسید از دیار دوست

دیوان حافظ – دیر است که دل‌دار پیامی نفرستاد

دیوان حافظ – به کوی میکده هر سالکی که ره دانست

دیوان حافظ – ماهم این هفته برون رفت و به چشمم سالی‌ست

دیوان حافظ – صبحدم مرغ چمن با گل نوخاسته گفت

دیوان حافظ – مژده ای دل که دگر باد صبا بازآمد

دیوان حافظ – مطرب عشق عجب ساز و نوایی دارد

دیوان حافظ – زاهد خلوت‌نشین دوش به میخانه شد

دیوان حافظ – مردم دیده ما جز به رخت ناظر نیست

دیوان حافظ – زاهد ظاهرپرست از حال ما آگاه نیست

دیوان حافظ – شکفته شد گل حمرا و گشت بلبل مست

دیوان حافظ – چه مستی است ندانم که رو به ما آورد

دیوان حافظ – سینه از آتش دل، در غم جانانه بسوخت

دیوان حافظ – ای شاهد قدسی، که کشد بند نقابت

دیوان حافظ – ساقی ار باده از این دست به جام اندازد

دیوان حافظ – میر من خوش می‌روی کاندر سر و پا میرمت

دیوان حافظ – دمی با غم به سر بردن جهان یک سر نمی‌ارزد

دیوان حافظ – حسنت به اتفاق ملاحت جهان گرفت

دیوان حافظ – آن کیست کز روی کرم با ما وفاداری کند

دیوان حافظ – ساقی بیا که یار ز رخ پرده برگرفت

دیوان حافظ – دوش در حلقه ما قصه گیسوی تو بود

دیوان حافظ – دلم جز مهر مه‌رویان طریقی بر نمی‌گیرد

دیوان حافظ – عیب رندان مکن ای زاهد پاکیزه‌سرشت

دیوان حافظ – زلف‌آشفته و خوی‌کرده و خندان‌لب و مست

دیوان حافظ – جان بی‌جمال جانان میل جهان ندارد

دیوان حافظ – صوفی نهاد دام و سر حقه باز کرد

دیوان حافظ – دل از من برد و روی از من نهان کرد

دیوان حافظ – چه لطف بود که ناگاه رشحه قلمت

دیوان حافظ – آن که رخسار تو را رنگ گل و نسرین داد

دیوان حافظ – تا ز میخانه و می نام و نشان خواهد بود

دیوان حافظ – باغ مرا چه حاجت سرو و صنوبر است

دیوان حافظ – شنیده‌ام سخنی خوش که پیر کنعان گفت

دیوان حافظ – شربتی از لب لعلش نچشیدیم و برفت

دیوان حافظ – راهی‌ست راه عشق که هیچش کناره نیست

دیوان حافظ – سحر چون خسرو خاور علم بر کوهساران زد

دیوان حافظ – ای فروغ ماه حسن‌، از روی رخشان شما

دیوان حافظ –  نقدها را بود آیا که عیاری گیرند