دیوان حافظ – دل از من برد و روی از من نهان کرد

دیوان حافظ – به دام زلف تو دل مبتلای خویشتن است

دیوان حافظ – یا رب این شمع دل‌افروز ز کاشانه کیست

دیوان حافظ – دمی با غم به سر بردن جهان یک سر نمی‌ارزد

دیوان حافظ – ستاره‌ای بدرخشید و ماه مجلس شد

دیوان حافظ – ساقیا برخیز و درده جام را

دیوان حافظ – نفس باد صبا مشک‌فشان خواهد شد

دیوان حافظ – دوش دیدم که ملائک در میخانه زدند

دیوان حافظ – دل من در هوای روی فرخ

دیوان حافظ – روی تو کس ندید و هزارت رقیب هست

دیوان حافظ – یاد باد آن که نهانت نظری با ما بود

دیوان حافظ – خیال روی تو در هر طریق همره ماست

دیوان حافظ – در این زمانه رفیقی که خالی از خلل است

دیوان حافظ – المنة لله که در میکده باز است

دیوان حافظ – روز وصل دوستداران یاد باد

دیوان حافظ – اگر آن ترک شیرازی به‌‌ دست‌ آرد دل ما را

دیوان حافظ – ای غایب از نظر به خدا می‌سپارمت

دیوان حافظ – دیدی که یار جز سر جور و ستم نداشت

دیوان حافظ – جمالت آفتاب هر نظر باد

دیوان حافظ – گداخت جان که شود کار دل تمام و نشد

دیوان حافظ – سال‌ها دفتر ما در گرو صهبا بود

دیوان حافظ – جان بی‌جمال جانان میل جهان ندارد

دیوان حافظ – زلفت هزار دل به یکی تاره مو ببست

دیوان حافظ – بنال بلبل اگر با منت سر یاریست

دیوان حافظ – سر ارادت ما و آستان حضرت دوست

دیوان حافظ – نقد صوفی نه همه صافی بی‌غش باشد

دیوان حافظ – قتل این خسته به شمشیر تو تقدیر نبود

دیوان حافظ – ساقی به نور باده برافروز جام ما

دیوان حافظ – روضه خلد برین خلوت درویشان است

دیوان حافظ – دوش از جناب آصف پیک بشارت آمد

دیوان حافظ – سحر چون خسرو خاور علم بر کوهساران زد

دیوان حافظ – خسروا گوی فلک در خم چوگان تو باد

دیوان حافظ – بود آیا که در میکده‌ها بگشایند

دیوان حافظ – غلام نرگس مست تو تاجدارانند

دیوان حافظ – اگر روم ز پی‌اش فتنه‌ها برانگیزد

دیوان حافظ – چه مستی است ندانم که رو به ما آورد

دیوان حافظ – یاد باد آن که ز ما وقت سفر یاد نکرد

دیوان حافظ – هر آن کو خاطر مجموع و یار نازنین دارد

دیوان حافظ – عیب رندان مکن ای زاهد پاکیزه‌سرشت

دیوان حافظ – خم زلف تو دام کفر و دین است

دیوان حافظ – دل ما به دور رویت ز چمن فراغ دارد

دیوان حافظ – صوفی ار باده به اندازه خورد نوشش باد

دیوان حافظ – شنیده‌ام سخنی خوش که پیر کنعان گفت

دیوان حافظ –  صبا به تهنیت پیر می‌فروش آمد

دیوان حافظ – گفتم ای سلطان خوبان رحم کن بر این غریب

دیوان حافظ – شربتی از لب لعلش نچشیدیم و برفت

دیوان حافظ – شکفته شد گل حمرا و گشت بلبل مست

دیوان حافظ – در ازل پرتو حسنت ز تجلی دم زد

دیوان حافظ – مرا به رندی و عشق آن فضول عیب کند

دیوان حافظ – مردم دیده ما جز به رخت ناظر نیست