دیوان حافظ –  سحرم دولت بیدار به بالین آمد

دیوان حافظ –  دوش وقت سحر از غصه نجاتم دادند

دیوان حافظ – شاهد آن نیست که مویی و میانی دارد

دیوان حافظ – اگر آن ترک شیرازی به‌‌ دست‌ آرد دل ما را

دیوان حافظ – خیال روی تو در هر طریق همره ماست

دیوان حافظ – راهی بزن که آهی بر ساز آن توان زد

دیوان حافظ – سر ارادت ما و آستان حضرت دوست

دیوان حافظ – میر من خوش می‌روی کاندر سر و پا میرمت

دیوان حافظ –  هر که شد محرم دل در حرم یار بماند

دیوان حافظ – اگر به مذهب تو خون عاشق است مباح

دیوان حافظ – سرو چمان من چرا میل چمن نمی‌کند

دیوان حافظ – قتل این خسته به شمشیر تو تقدیر نبود

دیوان حافظ – روز هجران و شب فرقت یار آخر شد

دیوان حافظ – خوشتر ز عیش و صحبت و باغ و بهار چیست

دیوان حافظ – کلک مشکین تو روزی که ز ما یاد کند

دیوان حافظ – نسیم باد صبا دوشم آگهی آورد

دیوان حافظ – رو بر رهش نهادم و بر من گذر نکرد

دیوان حافظ – یاد باد آن که سر کوی توام منزل بود

دیوان حافظ – نفس باد صبا مشک‌فشان خواهد شد

دیوان حافظ – درخت دوستی بنشان که کام دل به بار آرد

دیوان حافظ – خلوت گزیده را به تماشا چه حاجت است

دیوان حافظ – عشق تو نهال حیرت آمد

دیوان حافظ – مطلب طاعت و پیمان و صلاح از من مست

دیوان حافظ – دل و دینم شد و دلبر به ملامت برخاست

دیوان حافظ – بتی دارم که گرد گل ز سنبل سایه‌بان دارد

دیوان حافظ – یا رب سببی ساز که یارم به سلامت

دیوان حافظ – صحن بستان ذوق بخش و صحبت یاران خوش است

دیوان حافظ – سحر بلبل حکایت با صبا کرد

دیوان حافظ –  هر که را با خط سبزت سر سودا باشد

دیوان حافظ – جان بی‌جمال جانان میل جهان ندارد

دیوان حافظ – ای هدهد صبا به سبا می‌فرستمت

دیوان حافظ – آن ترک پری چهره که دوش از بر ما رفت

دیوان حافظ – بلبلی برگ گلی خوش رنگ در منقار داشت

دیوان حافظ – دارم امید عاطفتی از جناب دوست

دیوان حافظ – اگر روم ز پی‌اش فتنه‌ها برانگیزد

دیوان حافظ – کنون که بر کف گل جام باده صاف است

دیوان حافظ – نقد صوفی نه همه صافی بی‌غش باشد

دیوان حافظ – دلبر برفت و دلشدگان را خبر نکرد

دیوان حافظ – حال دل با تو گفتنم، هوس است

دیوان حافظ – شنیده‌ام سخنی خوش که پیر کنعان گفت

دیوان حافظ – سمن‌بویان غبار غم چو بنشینند بنشانند

دیوان حافظ – عکس روی تو چو در آینه جام افتاد

دیوان حافظ – خوش آمد گل وز آن خوش‌تر نباشد

دیوان حافظ – به کوی میکده هر سالکی که ره دانست

دیوان حافظ – صبا وقت سحر بویی ز زلف یار می‌آورد

دیوان حافظ – ماهم این هفته برون رفت و به چشمم سالی‌ست

دیوان حافظ – اگر چه عرض هنر پیش یار بی‌ادبیست

دیوان حافظ – دل سراپرده محبت اوست

دیوان حافظ – شراب بی‌غش و ساقی خوش دو دام رهند

دیوان حافظ – دل از من برد و روی از من نهان کرد