شاهنامه فردوسی – رزم كردن رستم با سه شاه و رها شدن كاوس از بند

رزم كردن رستم با سه شاه و رها شدن كاوس از بند

          دگر روز لشكر بياراستند            درفش از دو رويه بپيراستند

         بهاماوران بود صد ژنده پيل            يكى لشكرى ساخته بر دو ميل‏

         از آواى گردان بتوفيد كوه            زمين آمد از نعل اسپان ستوه‏

         تو گفتى جهان سربسر آهنست            وگر كوه البرز در جوشنست‏

         پس پشت پيلان درفشان درفش            بگرد اندرون سرخ و زرد و بنفش‏

         بدرّيد چنگ و دل شير نر            عقاب دلاور بيفگند پر

         همى ابر بگداخت اندر هوا            برابر كه ديد ايستادن روا

         سپهبد چو لشكر بهامون كشيد            سپاه سه شاه و سه كشور بديد

         چنين گفت با لشكر سرفراز            كه از نيزه مژگان مداريد باز

         بش و يال بينيد و اسپ و عنان            دو ديده نهاده بنوك سنان‏

         اگر صد هزارند و ما صد سوار            فزونى‏ء لشكر نيايد بكار

         بر آمد درخشيدن تير و خشت            تو گفتى هوا بر زمين لاله كشت‏

         ز خون دشت گفتى ميستان شدست            ز نيزه هوا چون نيستان شدست‏

         بريده ز هر سو سر ترك دار            پراگنده خفتان همه دشت و غار

         تهمتن مران رخش را تيز كرد            ز خون فرومايه پرهيز كرد

         همى تاخت اندر پى شاه شام            بينداخت از باد خمّيده خام‏

         ميانش بحلقه در آورد گرد            تو گفتى خم اندر ميانش فسرد

         ز زين بر گرفتش بكردار گوى            چو چوگان بزخم اندر آمد بدوى‏

         بيفگند و فرهاد دستش ببست            گرفتار شد نامبردار شست‏

         ز خون خاك دريا شد و دشت كوه            ز بس كشته افگنده از هر گروه‏

         شه بربرستان بچنگ گراز            گرفتار شد با چهل رزم ساز

         ز كشته زمين گشت مانند كوه            همان شاه هاماوران شد ستوه‏

         به پيمان كه كاوس را با سران            بر رستم آرد ز هاماوران‏

         سراپرده و گنج و تاج و گهر            پرستنده و تخت و زرّين كمر

         برين بر نهادند و برخاستند            سه كشور سراسر بياراستند

         چو از دژ رها كرد كاوس را            همان گيو و گودرز و هم طوس را

         سليح سه كشور سه گنج سه شاه            سراپرده و لشكر و تاج و گاه‏

         سپهبد جزين خواسته هرچ ديد            بگنج سپهدار ايران كشيد

         بياراست كاوس خورشيدفر            بديباى رومى يكى مهد زر

         ز پيروزه پيكر ز ياقوت گاه            گهر بافته بر جليل سياه‏

         يكى اسپ رهوار زير اندرش            لگامى بزر آژده بر سرش‏

         همه چوب بالاش از عود تر            برو بافته چند گونه گهر

         بسودابه فرمود كاندر نشين            نشست و بخورشيد كرد آفرين‏

         بلشكرگه آورد لشكر ز شهر            ز گيتى برين گونه جويند بهر

         سپاهش فزون شد ز سيصد هزار            زره دار و برگستوانور سوار

         برو انجمن شد ز بربر سوار            ز مصر و ز هاماوران صد هزار    

      بيامد گران لشكرى بربرى            سواران جنگ آور لشكرى‏

در شبکه های اجتماعی به اشتراک بگذارید

فرهنگ معین

واژه مورد نظر خود را جستجو کنید
جستجوی واژه

لیست واژه‌ها (تعداد کل: 36,098)

حلف

(حِ) [ ع. ] (اِ.)
۱- سوگند، قسم.
۲- عهد، پیمان. ج. احلاف.

حلفاء

(حَ) [ ع. ] (اِ.) گیاهی که از آن حصیر سازند.

حلق

(حَ) [ ع. ] (اِ.) بخشی از لوله گوارشی که بین دهان و مری قرار دارد، گلو.

حلق

(~.) [ ع. ] (مص م.) تراشیدن موی.

حلق گشادن

(~. گُ دَ) [ ع - فا. ] (مص ل.) گفتگو کردن.

حلقه

به گوش (~. بِ) [ ع - فا. ] (ص مر.) مطیع، فرمانبردار.

حلقه

(حَ قِ) [ ع. حلقه ] (اِ.)
۱- هرچیز مدور و دایره شکل که میانش خالی باشد.
۲- دایره.
۳- انجمن، مجلس، گروه.
۴- زره.

حلقه نامزدی

(~ زَ) (اِمر.) حلقه‌ای معمولاً از طلا که مرد و زن در هنگام نامزدی در انگشت یکدیگر کنند.

حلقوم

(حُ) [ ع. ] (اِ.) گلو؛ مجرای غذا از دهان به معده.

حلل

(حُ لَ) [ ع. ] (اِ.) جِ حله.
۱- زیورها، پیرایه‌ها.
۲- لباس‌های نو، جامه‌ها.
۳- برده‌های یمانی.

حلم

(حُ) [ ع. ] (اِ.) آن چه در خواب بینند.

حلم

(حِ) [ ع. ]
۱- (مص ل.) بردباری کردن.
۲- (اِمص.) بردباری.

حله

(حِ لِّ) [ ع. ] (اِ.)
۱- کوی، محله.
۲- محل گرد آمدن.

حله

(حُ لِّ) [ ع. حله ] (اِ.)
۱- جامه نو.
۲- لباسی که بدن را بپوشاند.

حلوا

(حَ) [ ع. حلواء ] (اِ.) خوراکی که به وسیله آرد و روغن و شکر و مواد دیگر تهیه کنند. ؛~ کسی را خوردن کنایه: از شاهد مرگ او بودن. ؛~. ~. کردن کنایه از: عزیز ...

حلوان

(حُ) [ ع. ] (اِ.) عطا، پاداش، مژدگانی.

حلول

(حُ) [ ع. ] (مص ل.)
۱- فرود آمدن در جایی، وارد شدن به کسی.
۲- داخل شدن روح کسی در کس دیگر.

حلی

(حُ) [ ع. ] (اِ.) جِ حَلی ؛ زیورها، آرایش‌ها.

حلیب

(حَ) [ ع. ] (اِ.)
۱- شیر تازه دوشیده.
۲- شراب خرما.

حلیت

(حِ لِّ یَُ) [ ع. حلیه ] (مص ل.) حلال بودن، روا بودن.


دیدگاهتان را بنویسید