گفتار اندر آفرینش ماه
چراغست مر تيره شب را بسيچ ببد تا توانى تو هرگز مپيچ
چو سى روز گردش بپيمايدا شود تيره گيتى بدو روشنا
پديد آيد آنگاه باريك و زرد چو پشت كسى كو غم عشق خورد
چو بيننده ديدارش از دور ديد هم اندر زمان او شود ناپديد
دگر شب نمايش كند بيشتر ترا روشنايى دهد بيشتر
بدو هفته گردد تمام و درست بدان باز گردد كه بود از نخست
بود هر شبانگاه باريكتر بخورشيد تابنده نزديكتر
بدينسان نهادش خداوند داد بود تا بود هم بدين يك نهاد
(مَ) [ ع. ] (ص.)
۱- خویشاوند.
۲- تابع، پیرو.
(مُ سَ جِ) [ ع. ] (ص.) همآهنگ، سازگار، بانظم.
(مُ سَ دّ) [ ع. ] (ص.) بسته شده، گشوده ناشدنی.
(مُ سَ رِ) [ ع. ] (اِفا.)
۱- حیوان تند و آسان رونده.
۲- یکی از بحرهای عروضی.
(مُ سَ لِ) [ ع. ] (اِ.)
۱- داخل شونده، درآینده.
۲- آنکه وارد مسلکی شده.
۳- در رشته کشیده.
(مَ) [ ع. ] (اِمف.) نسبت داده شده، دارای نسبت.
(مَ) [ ع. ]
۱- (اِمف.) بافته شده.
۲- (اِ.) پارچه.
(مَ) [ ع. ] (اِمف.) مطرود شده، رد کرده شده.
(مَ س یا سَ) [ ع. ] (اِ.)
۱- جای قربانی ک ردن.
۲- راه و روش عبادت. ج. مناسک.
(مَ) [ ع. ] (اِمف.) فراموش شده.
(مُ) [ ع. ] (اِفا.) آنکه یا آنچه سبب فراموشی گردد.
(مَ نِ) [ په. ] (اِمص.) خوی، سرشت.
(مُ شَ) [ ع. ] (اِ.)
۱- نوشتجات منشیانه.
۲- مجموعه نامه‌ها.
(مَ شَ) [ ع. ] (اِ.)
۱- جای پیدایش.
۲- اصل، مبداء.
(مِ) [ ع. ] (اِ.)
۱- ارّه.
۲- چوب پنجه دار که به وسیله آن غله را بر باد دهند.
۳- اره ماهی.
(مِ) [ ع. ] (اِ.) چنگک ؛ ج. مناشل.
(مُ ش) [ ع. ] (اِفا.)
۱- خواننده و آورنده شعر از دیگری. مق منشی.
۲- راه نماینده.
۳- هجو کننده.
(مُ شَ) [ ع. ] (اِمف.) شعر خوانده شده از دیگری.
(مُ شَ رِ) [ ع. ]
۱- (اِفا.) شادمان، خوشدل.
۲- (ص.) باز، گشاده.
(مُ شَ عِ) [ ع. ] (اِ فا.) شعبه شعبه و شاخه شاخه شده.
