دیوان حافظ – دی پیر می‌فروش که ذکرش به خیر باد

دی پیر می‌فروش که ذکرش به خیر باد

دی پیر می‌فروش که ذکرش به خیر باد
گفتا شراب نوش و غمِ دل بِبَر ز یاد

گفتم به باد می‌دهدم باده نام و ننگ
گفتا قبول کن سخن و هر چه باد، باد

سود و زیان و مایه چو خواهد شدن ز دست
از بهر این معامله غمگین مباش و شاد

بادت به دست باشد اگر دل نهی به هیچ
در معرضی که تخت سلیمان رَوَد به باد

حافظ گرت ز پندِ حکیمان مَلالت است
کوته کنیم قصه، که عمرت دراز باد

شاهنامه فردوسی - آمدن رستم به شهر سمنگان‏‏

حافظ, حافظ شیرازی, دی پیر می‌فروش که ذکرش به خیر باد, دیوان حافظ, دیوان حافظ شیرازی, شعر, شعر پارسی, شعر حافظ, شعر فارسی, غزل, غزل حافظ, غزلیات دیوان حافظ, فال حافظ

بدون نظر

در شبکه های اجتماعی به اشتراک بگذارید

عدو با جان حافظ آن نکردی
که تیر چشم آن ابروکمان کرد
«حافظ»

دیوان حافظ – کلک مشکین تو روزی که ز ما یاد کند

دیوان حافظ – آن سیه‌چرده که شیرینی عالم با اوست

دیوان حافظ – دی پیر می‌فروش که ذکرش به خیر باد

دیوان حافظ – صوفی ار باده به اندازه خورد نوشش باد

دیوان حافظ – دیدی ای دل که غم عشق دگربار چه کرد

دیوان حافظ – مطرب عشق عجب ساز و نوایی دارد

دیوان حافظ – طایر دولت اگر باز گذاری بکند

دیوان حافظ – کی شعر تر انگیزد خاطر که حزین باشد

شاهنامه فردوسی – نامگذارى رستم

شاهنامه فردوسی – داستان فريدون با كارگزار ضحاك

شاهنامه فردوسی – آمدن سام به نزد منوچهر

شاهنامه فردوسی – مردانگى منوچهر و سپاه او در جنگ با تور

شاهنامه فردوسی – رزم افراسياب با نوذر ديگر بار

شاهنامه فردوسی – گرفتن سهراب دژ سپيد را‏

شاهنامه فردوسی – پادشاهى فريدون پانصد سال بود

شاهنامه فردوسی – گرفتن قارن دژ الانان را

فرهنگ معین

واژه مورد نظر خود را جستجو کنید

بخیه

(بَ یِ) (اِ.)
۱- کوکی که روی پارچه با دست یا چرخ خیاطی بزنند.
۲- دوختن بخشی از بدن که در اثر عمل جراحی شکافته شده باشد. ؛ اهل ~ اهل فن، صاحب سررشته، وارد به کار. ؛ ~ به آب دوغ زدن کنایه از: زحمت بی هوده کشیدن، کاری بی حاصل کردن.

دیدگاهتان را بنویسید لغو پاسخ

برای نوشتن دیدگاه باید وارد بشوید.