دوستان دخترِ رَز توبه ز مستوری کرد
شد سویِ محتسب و کار به دستوری کرد
آمد از پرده به مجلس عَرَقَش پاک کنید
تا نگویند حریفان که چرا دوری کرد
مژدگانی بده ای دل که دگر مطربِ عشق
راهِ مستانه زد و چارهٔ مخموری کرد
نه به هفت آب، که رنگش به صد آتش نرود
آن چه با خرقهٔ زاهد، مِی انگوری کرد
غنچهٔ گُلبُنِ وصلم ز نسیمش بِشِکُفت
مرغ خوشخوان طرب از برگِ گلِ سوری کرد
حافظ افتادگی از دست مده زان که حسود
عِرض و مال و دل و دین در سرِ مغروری کرد
غمناک نباید بود از طعن حسود ای دل
شاید که چو وابینی خیر تو در این باشد
«حافظ»
(بَ) (اِ.) پاره، بهره.
(بَ تَ) (مص ل.)
۱- ایستادن.
۲- بیدار شدن.
۳- طلوع کردن.
۴- از میان رفتن.
(~. اَ) (مص ل.) صرفنظر کردن از آن چیز.
(بَ تِ) (ص مف.) ایستاده، برپا.
(بَ خَ) (اِ.) کابوس، بختک.
(بَ خِ) (اِ.)
۱- پاره‌ای از هر چیز.
۲- عدد کسری.
(بَ خا بِ یا بَ) (اِمر.)
۱- توشک، تشک.
۲- همخوابه، هم بستر.
(بَ خُ) (ص فا.)
۱- بهره مند.
۲- شریک، انباز.
(بَ خُ) (مص مر. اِمص.)
۱- به هم رسانیدن دو چیز، تصادم.
۲- به هم رسیدن دو کس، تصادف، ملاقات.
(بَ خُ) (ص فا.) بهره مند، کامیاب.
(~.) (حامص.) بهره مندی، کامیابی.
(بَ رَ) (ص.) (اِ.)
۱- زشت، نازیبا.
۲- زبون، سست.
(بَ) (اِ.) بعضی، اندکی.
(~.) (ص.) فدا، فدایی، قربان.
(~.) [ ع. ] (اِ.) نوعی پارچه کتانی راه راه، که یمانی آن معروف است.
(بُ) (مص مر.)
۱- عمل بردن (در بازی) مق باخت.
۲- سود، نفع.
(بَ) [ ع. ] (اِ.) سرما.
(بَ دِ عَ) [ ع. ] (ص.) سرمای پیره - زن، هفت روز آخر زمستان.
(بَ بَ)
۱- (اِمر.) آشوب، غوغا.
۲- (شب جم.) دور شو!
(~. زَ دَ) (مص ل.) دور شوید دور شوید گفتن.
