دوستان دخترِ رَز توبه ز مستوری کرد
شد سویِ محتسب و کار به دستوری کرد
آمد از پرده به مجلس عَرَقَش پاک کنید
تا نگویند حریفان که چرا دوری کرد
مژدگانی بده ای دل که دگر مطربِ عشق
راهِ مستانه زد و چارهٔ مخموری کرد
نه به هفت آب، که رنگش به صد آتش نرود
آن چه با خرقهٔ زاهد، مِی انگوری کرد
غنچهٔ گُلبُنِ وصلم ز نسیمش بِشِکُفت
مرغ خوشخوان طرب از برگِ گلِ سوری کرد
حافظ افتادگی از دست مده زان که حسود
عِرض و مال و دل و دین در سرِ مغروری کرد
همچون حباب دیده به روی قدح گشای
وین خانه را قیاس اساس از حباب کن
«حافظ»
(بَ) (ص.) زشت، ناپسند.
(بُ دّ) [ ع. ] (اِ.) چاره، گریز.
(بَ یا بُ) [ په. ]
۱- (ص.) مهتر، سرور بزرگ.
۲- (پس.) دارنده، صاحب، خداوند مانند: سپهبد.
(~. اَ تَ)(مص ل.)
۱- بداندیشی کردن، بنای بدی کردن.
۲- آزار رساندن.
(بَ. بَ) تحمل کننده بدان، کسی که سعه صدر دارد.
(~. زِ) (ص.) بدسابقه، نابکار.
(~.) (ص.) آموزش کارهای ناپسند و غیراخلاقی.
(بَ) [ ع. ] (مص ل.) ظاهر گشتن، پیدا شدن.
(~. اَ) [ فا - ع. ] (ص.) تندخو، خشمگین. مق. خوش اخلاق.
(~. اَ)(ص مر.) بدعاقبت، بدفرجام.
(بَ هَ) [ ع. بداهه ] (مص ل.) سخن بی اندیشه گفتن، بی تأمل سخن گفتن.
(بِ یا بَ هِ) [ ع. بداهه ] (اِ.) نک بداهت، بدیهه.
(~. نَ) (حامص.) ساختن آنی و فوری قطعات موسیقی.
(~. پَ) [ ع - فا. ] (ص فا.) آن که بدون مقدمه اثری هنری اعم از شعر، موسیقی، نقاشی و همانند آن خلق می‌کند.
(بَ یَ) [ ع. بدایه ] (اِمص.) آغاز، اوُل چیزی.
(بَ یِ) [ ع. بدائع ] (اِ.) جِ بدیعه ؛ تازه‌ها، نوها.
(بَ بَ دَ) (اِ.) (اِمر.) هدهد.
(~. تَ) [ فا - ع. ] (ص.) زشت، ناپسند.
(~. جِ) [ فا - ع. ] (ص.) دارای اندیشه و رفتار بد، بدسرشت، بدذات.
(بَ. حِ) (ص.) خصوصیات کسی که حساب و کتاب درستی ندارد و بدهی خود را به موقع پرداخت نمی‌کند.
