دوستان دخترِ رَز توبه ز مستوری کرد
شد سویِ محتسب و کار به دستوری کرد
آمد از پرده به مجلس عَرَقَش پاک کنید
تا نگویند حریفان که چرا دوری کرد
مژدگانی بده ای دل که دگر مطربِ عشق
راهِ مستانه زد و چارهٔ مخموری کرد
نه به هفت آب، که رنگش به صد آتش نرود
آن چه با خرقهٔ زاهد، مِی انگوری کرد
غنچهٔ گُلبُنِ وصلم ز نسیمش بِشِکُفت
مرغ خوشخوان طرب از برگِ گلِ سوری کرد
حافظ افتادگی از دست مده زان که حسود
عِرض و مال و دل و دین در سرِ مغروری کرد
پایه نظم بلند است و جهان گیر بگو
تا کند پادشه بحر دهان پرگهرم
«حافظ»
(بَ. شُ دَ) (مص ل.) قسمت شدن، تقسیم شدن.
(بَ یِ) [ په. ] (اِمص.) درگذشتن. عفو کردن.
(بَ یَ دِ) (ص فا.) عفو کننده، رحم کننده.
(بَ) (ص فا. اِ.) کسی که از جانب وزارت کشور امور یک بخش را تحت نظر فرماندار ادراه کند.
(~.)
۱- (حامص.) عمل و شغل بخشدار.
۲- (اِ.) محلی که بخشدار در آن حوزه خود را اداره کند.
(بَ ش ِ) [ په. ]
۱- (اِمص.)داد، دهش.
۲- انعام.
۳- (اِ.) تقدیر، سرنوشت.
(بَ مِ) (اِمر.) حکم یا دستوری که از طرف مسؤلین سازمان برای اطلاع تمام کارکنان یک مؤسسه ابلاغ شود.
(بَ دَ) (مص ل.)
۱- رحم کردن.
۲- بخشیدن.
(بَ دَ) [ په. ] (مص م.)
۱- عطا کردن.
۲- عفو کردن.
(بَ دِ) (ص مف.)
۱- عطا شده.
۲- عفو شده.
(بُ) [ ع. ] (اِ.) تنگ چشمی، خسُت.
(بُ) (اِ.) حلقه و زنجیری که دست و پای چهارپایان را بدان بندند. بخا نیز گویند.
(بُ خُ. بُ) (ص.) حقه باز، بدکار.
(بِ یا بُ) [ ع. ] (اِ.)
۱- هر ماده‌ای که در آتش ریزندو بوی خوش دهد.
۲- صمغ درخت روم که بخور آن خوشبو است.
۳- در فارسی، هر دارویی که جوشانده و بخار آن استشمام گردد.
۴- بخار آب گرم یا داروی ...
(بُ خُ) (ص.)
۱- رنگ خاکستری سیر.
۲- هر چیز به رنگ خاکستر.
(بَ دَ) (مص م.) حلاجی کردن.
(بَ دِ)(ص مف.) پنبه زده شده ؛ حلاجی شده.
(بَ) [ ع. ] (ص.) چشم تنگ، خسیس. ج. بخلاء.
(بَ یِ) (اِ.)
۱- کوکی که روی پارچه با دست یا چرخ خیاطی بزنند.
۲- دوختن بخشی از بدن که در اثر عمل جراحی شکافته شده باشد. ؛ اهل ~ اهل فن، صاحب سررشته، وارد به کار. ؛ ...
(~. زَ دَ) (مص م.)
۱- کوک زدن، دوختن.
۲- دوختن بخش جراحی شده بدن.
