دوستان دخترِ رَز توبه ز مستوری کرد
شد سویِ محتسب و کار به دستوری کرد
آمد از پرده به مجلس عَرَقَش پاک کنید
تا نگویند حریفان که چرا دوری کرد
مژدگانی بده ای دل که دگر مطربِ عشق
راهِ مستانه زد و چارهٔ مخموری کرد
نه به هفت آب، که رنگش به صد آتش نرود
آن چه با خرقهٔ زاهد، مِی انگوری کرد
غنچهٔ گُلبُنِ وصلم ز نسیمش بِشِکُفت
مرغ خوشخوان طرب از برگِ گلِ سوری کرد
حافظ افتادگی از دست مده زان که حسود
عِرض و مال و دل و دین در سرِ مغروری کرد
بگشا بند قبا ای مه خورشیدکلاه
تا چو زلفت سر سودازده در پا فکنم
«حافظ»
(بِ حِ) [ فا - ع. ] (مص ل.) حلالیت طلبیدن، حلال کردن.
(بِ حَ دِ لْ لا) [ ع. ] (شب جم.) سپاس خدای را، ستایش خدای را. ؛ ~والمنه سپاس خدای را و منت از او.
(بُ) [ ع. ] (اِ.) جِ بحر؛ دریاها.
(بُ حَ رِ) [ ع. بحیره ] (اِمصغ.) دریاچه.
(بَ) [ ع. ] (شب جم.) زه، خوشا.
(بُ) [ ع. ] (اِ.) گازی که از مواد مرطوب در حال تبخیر جدا شود یا در اثر حرارت از مایعات یا جامدات برخیزد و به هوا رود.
(~.) (ص نسب.) (اِمر.) دستگاهی که در زمستان برای گرم کردن هوای فضاهای بسته مثل اتاق، کلاس، مغاز، و... به کار برند و در آن با سوزاندن نفت، هیزم و غیره حرارت ایجاد شود.
(بَ) (اِ.) طالع، اقبال، مجازاً زناشویی در مورد دختر یا زن.
(بَ تِ) (ص. اِ.)
۱- گوسفند سه ساله یا چهار ساله.
۲- فربه، چاق.
(~. کَ دَ)(مص ل.)قوام بخشیدن.
(بُ تُ) (اِ.)
۱- رعد، تندر.
۲- هر چیز غرنده.
(بَ وَ) (ص.) خوشبخت، بختیار.
(بَ تَ) (اِ.)
۱- کابوس.
۲- موجودی خیالی.
(بُ) (اِ.) شتر قوی هیکل دو کوهانه.
(بَ) (ص مر.) با اقبال، خوشبخت.
(بِ رَ) (ص مر.) خردمند، حکیم.
(بَ) [ ع. ] (ص.)
۱- زراعت دیم.
۲- ارزان، ناچیز.
(بَ دَ) (مص ل.)
۱- رنجیدن.
۲- پژمردن.
۳- گداختن.
(بَ دِ)(ص مف.)۱ - گداخته.
۲- پژمرده.
۳- رنجیده.
(بَ) [ په. ] (اِ.)
۱- قسمت، بهره.
۲- تقسیم.
۳- در تقسیمات کشوری، از شهر کوچکتر و از ده بزرگتر که شامل چند روستا می‌شود.
۴- چند کشتی جنگی که تحت فرماندهی یک تن باشد؛ اسکادران.
۵- واحدی از یک سازمان که ...
