دوستان دخترِ رَز توبه ز مستوری کرد
شد سویِ محتسب و کار به دستوری کرد
آمد از پرده به مجلس عَرَقَش پاک کنید
تا نگویند حریفان که چرا دوری کرد
مژدگانی بده ای دل که دگر مطربِ عشق
راهِ مستانه زد و چارهٔ مخموری کرد
نه به هفت آب، که رنگش به صد آتش نرود
آن چه با خرقهٔ زاهد، مِی انگوری کرد
غنچهٔ گُلبُنِ وصلم ز نسیمش بِشِکُفت
مرغ خوشخوان طرب از برگِ گلِ سوری کرد
حافظ افتادگی از دست مده زان که حسود
عِرض و مال و دل و دین در سرِ مغروری کرد
دوش لعلش عشوه‌ای می‌داد حافظ را ولی
من نه آنم کز وی این افسانه‌ها باور کنم
«حافظ»
(بُ کَ دِ) (اِمر.) بتخانه، بت پرستان.
الشکوی (بَ ثَّ شَ کْ وا) [ ع. ] (مص ل.) درد دل کردن، گله و شکایت کردن.
(بَ ثّ) [ ع. ] (مص م.)
۱- بیان کردن.
۲- آشکار کردن.
۳- برانگیختن.
(بَ) [ ع. ] (اِ.) جوش و دانه ریز که روی پوست پیدا شود.
(بَ) (اِ.)
۱- درون دهان.
۲- لُپ.
(بِ) (ص مر.) شایسته، لایق، درخور، به موقع.
(~. وَ دَ) (مص م.)
۱- انجام دادن.
۲- بازشناختن، دریافتن.
(بِ. مَ دَ) (مص ل.) به تنگ آمدن.
(بِ یِ) (حراض.)
۱- در حق کسی، برای کسی.
۲- از جهت، از حیث.
۳- در برابر، در مقابل (برای مقایسه).
(بَ جْ دَ یا بُ جُ دَ) [ ع. ] (اِ.) باطن و حقیقت کاری.
(بِ جِ شْ) (اِ) پزشک، طبیب.
(بُ جُ) (اِ.) نک آشتالنگ.
(بَ کِ) (اِ.)
۱- ایوان، بارگاه.
۲- خانه تابستانی که از همه طرف در و پنجره داشته باشد. بچکم، پچکم، بشکم و بیکم نیز گویند.
(بِ) [ ع. ] (اِ.) جِ بحر؛ دریاها.
(بُ حِ) [ ع. ] (اِ.) میان، وسط.
(بَ) [ ع. ] (ص.) ناب، ساده، ویژه.
(بَ) [ ع. ] (مص ل.)
۱- مذاکره.
۲- گفتگو.
(بَ) [ ع. ] (اِ.)۱ - دریا. ج. بحار.
۲- وزن شعر.
(بُ) [ ع. ] (اِ.) آشفتگی و تغییر حالت ناگهانی، بالاترین مرحله یک جریان.
(~.) [ ع - فا. ] (ص نسب.) منسوب به بحران.
۱- تغییر حالت و آشفتگی مریض.
۲- وضع غیرعادی در امری از امور مملکتی.
