دوستان دخترِ رَز توبه ز مستوری کرد
شد سویِ محتسب و کار به دستوری کرد
آمد از پرده به مجلس عَرَقَش پاک کنید
تا نگویند حریفان که چرا دوری کرد
مژدگانی بده ای دل که دگر مطربِ عشق
راهِ مستانه زد و چارهٔ مخموری کرد
نه به هفت آب، که رنگش به صد آتش نرود
آن چه با خرقهٔ زاهد، مِی انگوری کرد
غنچهٔ گُلبُنِ وصلم ز نسیمش بِشِکُفت
مرغ خوشخوان طرب از برگِ گلِ سوری کرد
حافظ افتادگی از دست مده زان که حسود
عِرض و مال و دل و دین در سرِ مغروری کرد
عروس غنچه رسید از حرم به طالع سعد
به عینه دل و دین می‌برد به وجه حسن
«حافظ»
[ انگ. ] (اِ.) جعبه.
(کِ یَ) [ فا - ع. ] (ص مر.) کافی، باعرضه، شایسته. مق بی کفایت.
(کِ) [ فا - فر. ] (ص.)
۱- ویژگی آن که مقررات و آداب اجتماعی را به خوبی رعایت می‌کند.
۲- دارای کیفیت خوب یا مطلوب نسبت به مجموعه همانند خود.
(رِ یا رَ) [ ع. باکوره ] (ص.)
۱- اول هر چیز.
۲- میوه نورس، نوبر، ج. باکورات. بواکیر.
[ ع. ] (اِفا.) گریه کننده ؛ ج. بکاه.
(گِ) [ فر. ] (اِ.) نوعی نان باریک لوله‌ای شکل.
[ تر. ] (ص.) مالدار، ثروتمند، غنی.
(دَ) (مص ل.)
۱- باختن.
۲- رشوه دادن.
(پَ) [ انگ. ] (اِ.) نوعی عمل جراحی که در آن برای تغییر مسیر یکی از جریان‌های طبیعی بدن مجرایی فرعی را در محل پیوند می‌زنند.
(ص.) بایسته، لازم، واجب.
[ انگ. ] (اِ.) کوچکترین گروه واحد اطلاعاتی در یک کامیپوتر که ظرفیت حافظه کامپیوتر را با آن می‌سنجند.
(یَ) (ص.) بایست، بایستی، لازم است، ضروری است.
(یِ) [ ع. بائر ] (ص.) خراب، لم یزرع.
(یِ) [ ع. ] (ص.) بی نوا، ناتوان.
(یِ) [ په. ] (ص.)ضرور، لازم، خواستن.
(یِ تَ) [ په. ] (مص ل.) لازم بودن، ضرورت داشتن.
(یِ تِ) [ په. ] (ص مف.) واجب، لازم.
(یِ) [ ع. ] (اِفا.) فروشنده.
(اِ.) بوم، جغد.
[ انگ. ]
۱- (مص م.) طرد کردن.
۲- (اِمص.) تحریم.
