دوستان دخترِ رَز توبه ز مستوری کرد
شد سویِ محتسب و کار به دستوری کرد
آمد از پرده به مجلس عَرَقَش پاک کنید
تا نگویند حریفان که چرا دوری کرد
مژدگانی بده ای دل که دگر مطربِ عشق
راهِ مستانه زد و چارهٔ مخموری کرد
نه به هفت آب، که رنگش به صد آتش نرود
آن چه با خرقهٔ زاهد، مِی انگوری کرد
غنچهٔ گُلبُنِ وصلم ز نسیمش بِشِکُفت
مرغ خوشخوان طرب از برگِ گلِ سوری کرد
حافظ افتادگی از دست مده زان که حسود
عِرض و مال و دل و دین در سرِ مغروری کرد
آه که تار و پود آن رفت به باد عاشقی
جامه تقویی که من در همه عمر بافتم
«هاتف اصفهانی»
(اَ یا اُ) [ ع. ] (اِ.) جِ وزن ؛ سنگینی‌ها.
( اُ ) [ ع. ] (اِ.) جِ وسخ ؛ چرک‌ها.
(اُ یا اَ) [ ع. ] (اِ.) جِ وسط ؛ میان‌ها، میانه‌ها.
(اَ دَ) (مص م.) افشاندن.
(اُ نِ) (اِ.) افسانه.
(اَ وِ) (اِ.) کتاب دینی زرتشتیان که شامل پنج بخش می‌باشد.
۱- یسنا.
۲- اوستا، ویسپَرد.
۳- وَندیداد.
۴- یشتا.
۵- خرده اوستا.
(اُ. عَ لَ. کَ دَ) (مص ل.) از سر و ته لباس زدن.
(اَ) (اِ.) نک استام.
(اَ یا اُ سَ) [ ع. ] (ص تف.)
۱- پسندیده تر.
۲- برگزیده.
۳- میانه، میانین.
(اَ یااُ سَ) [ ع. ] (ص تف.) فراخ تر، وسیع تر.
(او سَ نِ) (اِ.) افسانه.
(اُ) [ تر. ] (اِ.)
۱- پسر.
۲- غلام.
(اَ یا اُ) [ ع. ] (اِ.) جِ وصف ؛ صفت‌ها، چگونگی‌ها.
(اَ یا اُ) [ ع. ] جِ وصل ؛ پیوندها، بندها.
(اَ یا اُ) [ ع. ] (اِ.) جِ وصی ؛ وکیل‌ها.
(اَ یا اُ) [ ع. ] (اِ.) جِ وضح.
۱- پیری.
۲- سفیدی ماه و سفیدی پیشانی اسب.
۳- پیرایه‌ای از سیم.
(اَ یا اُ) [ ع. ] (اِ.) جِ وضع.
۱- هیئت‌ها، شکل‌ها.
۲- احوال. ؛~ کسی را بی ریخت کردن آرامش کسی را به هم زدن، وضع کسی را به هم ریختن. ؛~ و احوال چگونگی کارها، ...
(اَ یا اُ ضَ) [ ع. ] (ص تف.) آشکارتر، روشن تر.
(اَ یا اُ) [ ع. ] (اِ.) جِ وطن ؛ میهن‌ها.
(اَ یا اُ یِ) [ ع. ] (اِ.) جِ وعاء.
۱- ظرف‌ها.
۲- مجاری ترشحی بدن.
