به آبِ روشنِ می عارفی طهارت کرد
عَلَی الصَّباح، که میخانه را زیارت کرد
همین که ساغرِ زَرّینِ خور، نهان گردید
هِلال عید به دورِ قدح اشارت کرد
خوشا نماز و نیازِ کسی که از سرِ درد
به آبِ دیده و خونِ جگر طهارت کرد
امام خواجه، که بودش سرِ نمازِ دراز
به خونِ دخترِ رَز خرقه را قِصارت کرد
دلم ز حلقهٔ زلفش به جان خرید آشوب
چه سود دید ندانم که این تجارت کرد
اگر امامِ جماعت طلب کند امروز
خبر دهید که حافظ به می طهارت کرد
برگ نوا تبه شد و ساز طرب نماند
ای چنگ ناله برکش و ای دف خروش کن
«حافظ»
(بَ) (اِ.) پاره، بهره.
(بَ تَ) (مص ل.)
۱- ایستادن.
۲- بیدار شدن.
۳- طلوع کردن.
۴- از میان رفتن.
(~. اَ) (مص ل.) صرفنظر کردن از آن چیز.
(بَ تِ) (ص مف.) ایستاده، برپا.
(بَ خَ) (اِ.) کابوس، بختک.
(بَ خِ) (اِ.)
۱- پاره‌ای از هر چیز.
۲- عدد کسری.
(بَ خا بِ یا بَ) (اِمر.)
۱- توشک، تشک.
۲- همخوابه، هم بستر.
(بَ خُ) (ص فا.)
۱- بهره مند.
۲- شریک، انباز.
(بَ خُ) (مص مر. اِمص.)
۱- به هم رسانیدن دو چیز، تصادم.
۲- به هم رسیدن دو کس، تصادف، ملاقات.
(بَ خُ) (ص فا.) بهره مند، کامیاب.
(~.) (حامص.) بهره مندی، کامیابی.
(بَ رَ) (ص.) (اِ.)
۱- زشت، نازیبا.
۲- زبون، سست.
(بَ) (اِ.) بعضی، اندکی.
(~.) (ص.) فدا، فدایی، قربان.
(~.) [ ع. ] (اِ.) نوعی پارچه کتانی راه راه، که یمانی آن معروف است.
(بُ) (مص مر.)
۱- عمل بردن (در بازی) مق باخت.
۲- سود، نفع.
(بَ) [ ع. ] (اِ.) سرما.
(بَ دِ عَ) [ ع. ] (ص.) سرمای پیره - زن، هفت روز آخر زمستان.
(بَ بَ)
۱- (اِمر.) آشوب، غوغا.
۲- (شب جم.) دور شو!
(~. زَ دَ) (مص ل.) دور شوید دور شوید گفتن.
