به آبِ روشنِ می عارفی طهارت کرد
عَلَی الصَّباح، که میخانه را زیارت کرد
همین که ساغرِ زَرّینِ خور، نهان گردید
هِلال عید به دورِ قدح اشارت کرد
خوشا نماز و نیازِ کسی که از سرِ درد
به آبِ دیده و خونِ جگر طهارت کرد
امام خواجه، که بودش سرِ نمازِ دراز
به خونِ دخترِ رَز خرقه را قِصارت کرد
دلم ز حلقهٔ زلفش به جان خرید آشوب
چه سود دید ندانم که این تجارت کرد
اگر امامِ جماعت طلب کند امروز
خبر دهید که حافظ به می طهارت کرد
به یک قرار بود آب، چون گهر گردد
بهار زنده‌دلان را خزان نمی‌باشد
«صائب تبریزی»
(~.) [ ع. ] (اِ.) بادیه، صحرا.
(بَ) [ ع. ] (اِ.) اوُل، آغاز، ابتدا.
(بَ وَ نْ) [ ع. ] (ق.) در آغاز، در ابتدا.
(بِ نِ) (ص. ق.)
۱- فاقد، بی بهره.
۲- بی (نشانه فقدان یا نبودن).
(~.) [ ع. ] (ص نسب.) ابتدایی، آغازی.
(بَ دَ) [ ع. ] (ص نسب.) بیابانی.
(بَ دَ یَّ) [ ع. بدویه ] (اِمص.)
۱- بادیه نشینی، بیابان گردی.
۲- عقب ماندگی.
(~. لِ) (ص مر.) سِمج، سخت انتقام.
(~. رِ) (ص مر.)
۱- آن که مرتکب کارهای بد شود، بدکردار.
۲- شریر، موذی.
۳- فاسق، زناکار، روسپی.
(~. گِ) (ص مر.) زشت، نازیبا.
(~. گُ)(ص مر.)
۱- کسی که سوءظن دارد.
۲- حسود.
۳- مغرض.
(~. گُ هَ)(ص مر.) بدنژاد. بدسرشت.
(بَ) [ ع. ] (اِ. ص.)
۱- نو، تازه.
۲- دانشی که به بیان زیبایی‌های صنایع شعری می‌پردازد.
۳- عجیب، نادر.
(بَ) [ ع. ] (اِ.) عوض، جانشین.
(بَ. یُ) (ص.) بدشگون، ناخجسته، شوم.
(بَ هِ) [ ع. بدیهه ] (اِ.) بدون اندیشه سخن گفتن یا شعر سرودن.
(بَ) [ ع. ] (ص نسب.)
۱- روشن، آشکار.
۲- آن چه که عقل برای پذیرفتنش نیاز به استدلال ندارد.
(بَ یّ) [ ع. ] (اِ.) جِ بدیهه.
۱- امور بدیهی، چیزهای کاملاً آشکار و واضح.
۲- وقایع غیرمنتظره.
(بَ ذّ) [ ع. ] (ص.) بسیار بخشنده.
(بَ) [ ع. ] (اِ.) تخم، دانه. ج. بذور.
