به آبِ روشنِ می عارفی طهارت کرد
عَلَی الصَّباح، که میخانه را زیارت کرد
همین که ساغرِ زَرّینِ خور، نهان گردید
هِلال عید به دورِ قدح اشارت کرد
خوشا نماز و نیازِ کسی که از سرِ درد
به آبِ دیده و خونِ جگر طهارت کرد
امام خواجه، که بودش سرِ نمازِ دراز
به خونِ دخترِ رَز خرقه را قِصارت کرد
دلم ز حلقهٔ زلفش به جان خرید آشوب
چه سود دید ندانم که این تجارت کرد
اگر امامِ جماعت طلب کند امروز
خبر دهید که حافظ به می طهارت کرد
چنگ در غلغله آید که کجا شد منکر
جام در قهقهه آید که کجا شد مناع
«حافظ»
(بُ دَ) [ ع. ] جِ بدل، بدیل ؛ شریفان، کریمان.
(بَ لِ) (ص مر.)
۱- حیوان سرکش.
۲- آدم گردنکش، یاغی.
(بَ دَ) [ ع - فا. ] (ص.) قلابی، غیراصلی.
(~.) [ ع - فا. ] (اِ.) جواهرات و زیورآلات بدلی و غیراصل.
(بَ مَ سَّ) [ فا. ازع ] (ص مر.) (عا.) = بدمصب: بدمذهب.
(~. مَ) (ص مر.) کسی که در مستی عربده کشد و شرارت کند، آن که پس از مست شدن هرزه گویی کند.
(~. مَ ظَ نِّ) [ فا - ع. ] (ص مر.) بدگمان، بدظن.
(~. مَ ظَ) [ فا - ع. ] (ص مر.) آنچه در نظر خوش نیاید.
(~. مِ) (ص مر.)۱ - نامهربان.
۲- بد - اندیش.
(بَ تُ) [ انگ. ] (اِ.) نوعی ورزش شبیه تنیس که دو یا چهار بازیکن دارد.
(بَ دَ) [ ع. ] (اِ.)
۱- ساختمان کامل یک موجود زنده.
۲- تن، پیکر.
(بَ دَ)(اِمر.) تمرین‌ها و ورزش‌های ویژه برای تقویت ماهیچه‌ها و ایجاد یا حفظ تناسب در اندام‌های بیرونی، پرورش اندام.
(بَ)(ص مر.) دارای شهرت بد، معروف به بدی.
(بَ. نَ) [ فا - ع. ] (ص مر.)بدنژاد، بد اصل.
(~. نَ) (ص مر.)
۱- بدشکل، زشت.
۲- بسیار نازک و تُنُک.
۳- نشان دهنده تمام بدن.
(بَ دَ نِ یا نَ) [ ع. ] (اِ.) تنه، پیکر.
(بِ دِ بِ) (اِمص.) (عا.)
۱- داد و ستد، معامله.
۲- مبادله، رد و بدل.
۳- روابط پنهانی متقابل.
(بِ دِ) (ص فا.)
۱- دارای بدهی.
۲- مدیون.
(~.) (حامص.) عمل بدهکار، وامداری، قرض داری. مق بستانکاری.
(~.) (اِ.)
۱- آنچه بدهکار باید به بستانکار بپردازد.
۲- قرض.
