به آبِ روشنِ می عارفی طهارت کرد
عَلَی الصَّباح، که میخانه را زیارت کرد
همین که ساغرِ زَرّینِ خور، نهان گردید
هِلال عید به دورِ قدح اشارت کرد
خوشا نماز و نیازِ کسی که از سرِ درد
به آبِ دیده و خونِ جگر طهارت کرد
امام خواجه، که بودش سرِ نمازِ دراز
به خونِ دخترِ رَز خرقه را قِصارت کرد
دلم ز حلقهٔ زلفش به جان خرید آشوب
چه سود دید ندانم که این تجارت کرد
اگر امامِ جماعت طلب کند امروز
خبر دهید که حافظ به می طهارت کرد
به باغبان جگر داغدار می‌ماند
فلک به آبلهٔ خار دیده می‌ماند
«صائب تبریزی»
(~.)(ص مر.)تندخو، زشت خوی.
(~. دِ) (ص مر.)
۱- بزدل، ترسو.
۲- بدگمان.
(بَ) [ ع. ] (اِ.) ماه شب چهارده، ماه کامل.
(بَ) (ص مر.) وحشی، سرکش.
(بَ رَ ق ِ) [ ع. بدرقه ]
۱- (اِ.) راهنما، راهبر.
۲- (اِمص.) مشایعت.
(بَ رِ) [ ع. بدره ] (اِ.) همیان، کیسه پول.
(بِ) (اِ.) وداع، خداحافظی.
(~. گُ تَ) (مص ل.) خداحافظی ک ردن.
(~.) (ص.) بدقیافه، زشت، دارای وضع ظاهری ناخوشایند.
(بَ زَ رِ) (ص مر.)ترسو، بددل.
(بَ دَ) (اِ.) وجب.
(بِ دَ. شُ دَ) (مص ل.) بدست آمدن، حاصل شدن.
(بَ. س ِ) (ص فا.) بداندیش، بدخواه.
(~.) (ص.) بداقبال، آن که اغلب حوادث ناگوار در زندگی اش رخ می‌دهد. مق. خوش شانس.
(بِ) [ ع. ] (ص.) تازه، نوآیین. ج. ابداع، بِدَع.
(بِ عَ) [ ع. بدعه ] (اِ.) نوآوری، به ویژه رسم یا آیین تازه‌ای که مورد پذیرش قرار نگرفته یا مخالف سنت پذیرفته شده باشد.
(بَ. عُ نُ) (ص مر.) بدخلق، بدرفتار.
(~. ق ِ لِ) [ فا - تر. ] (ص مر.) بهانه گیر، بدسلوک.
(بَ دَ) [ ع. ] (ص.) کریم، شریف. ج. ابدال، بدلا.
(بَ دَ) [ ع. ] (اِ.)
۱- هر چیزی که به جای دیگری واقع شود.
۲- عوض، جانشین. ج. بُدلا.
