به آبِ روشنِ می عارفی طهارت کرد
عَلَی الصَّباح، که میخانه را زیارت کرد
همین که ساغرِ زَرّینِ خور، نهان گردید
هِلال عید به دورِ قدح اشارت کرد
خوشا نماز و نیازِ کسی که از سرِ درد
به آبِ دیده و خونِ جگر طهارت کرد
امام خواجه، که بودش سرِ نمازِ دراز
به خونِ دخترِ رَز خرقه را قِصارت کرد
دلم ز حلقهٔ زلفش به جان خرید آشوب
چه سود دید ندانم که این تجارت کرد
اگر امامِ جماعت طلب کند امروز
خبر دهید که حافظ به می طهارت کرد
محو شد هر کس که دید آن چشم خواب آلود را
هیچ کس این خواب را تعبیر نتوانست کرد
«صائب تبریزی»
(بَ) (ص.) زشت، ناپسند.
(بُ دّ) [ ع. ] (اِ.) چاره، گریز.
(بَ یا بُ) [ په. ]
۱- (ص.) مهتر، سرور بزرگ.
۲- (پس.) دارنده، صاحب، خداوند مانند: سپهبد.
(~. اَ تَ)(مص ل.)
۱- بداندیشی کردن، بنای بدی کردن.
۲- آزار رساندن.
(بَ. بَ) تحمل کننده بدان، کسی که سعه صدر دارد.
(~. زِ) (ص.) بدسابقه، نابکار.
(~.) (ص.) آموزش کارهای ناپسند و غیراخلاقی.
(بَ) [ ع. ] (مص ل.) ظاهر گشتن، پیدا شدن.
(~. اَ) [ فا - ع. ] (ص.) تندخو، خشمگین. مق. خوش اخلاق.
(~. اَ)(ص مر.) بدعاقبت، بدفرجام.
(بَ هَ) [ ع. بداهه ] (مص ل.) سخن بی اندیشه گفتن، بی تأمل سخن گفتن.
(بِ یا بَ هِ) [ ع. بداهه ] (اِ.) نک بداهت، بدیهه.
(~. نَ) (حامص.) ساختن آنی و فوری قطعات موسیقی.
(~. پَ) [ ع - فا. ] (ص فا.) آن که بدون مقدمه اثری هنری اعم از شعر، موسیقی، نقاشی و همانند آن خلق می‌کند.
(بَ یَ) [ ع. بدایه ] (اِمص.) آغاز، اوُل چیزی.
(بَ یِ) [ ع. بدائع ] (اِ.) جِ بدیعه ؛ تازه‌ها، نوها.
(بَ بَ دَ) (اِ.) (اِمر.) هدهد.
(~. تَ) [ فا - ع. ] (ص.) زشت، ناپسند.
(~. جِ) [ فا - ع. ] (ص.) دارای اندیشه و رفتار بد، بدسرشت، بدذات.
(بَ. حِ) (ص.) خصوصیات کسی که حساب و کتاب درستی ندارد و بدهی خود را به موقع پرداخت نمی‌کند.
