به آبِ روشنِ می عارفی طهارت کرد
عَلَی الصَّباح، که میخانه را زیارت کرد
همین که ساغرِ زَرّینِ خور، نهان گردید
هِلال عید به دورِ قدح اشارت کرد
خوشا نماز و نیازِ کسی که از سرِ درد
به آبِ دیده و خونِ جگر طهارت کرد
امام خواجه، که بودش سرِ نمازِ دراز
به خونِ دخترِ رَز خرقه را قِصارت کرد
دلم ز حلقهٔ زلفش به جان خرید آشوب
چه سود دید ندانم که این تجارت کرد
اگر امامِ جماعت طلب کند امروز
خبر دهید که حافظ به می طهارت کرد
بس شکر بازگویم در بندگی خواجه
گر اوفتد به دستم آن میوه رسیده
«حافظ»
(بَ. شُ دَ) (مص ل.) قسمت شدن، تقسیم شدن.
(بَ یِ) [ په. ] (اِمص.) درگذشتن. عفو کردن.
(بَ یَ دِ) (ص فا.) عفو کننده، رحم کننده.
(بَ) (ص فا. اِ.) کسی که از جانب وزارت کشور امور یک بخش را تحت نظر فرماندار ادراه کند.
(~.)
۱- (حامص.) عمل و شغل بخشدار.
۲- (اِ.) محلی که بخشدار در آن حوزه خود را اداره کند.
(بَ ش ِ) [ په. ]
۱- (اِمص.)داد، دهش.
۲- انعام.
۳- (اِ.) تقدیر، سرنوشت.
(بَ مِ) (اِمر.) حکم یا دستوری که از طرف مسؤلین سازمان برای اطلاع تمام کارکنان یک مؤسسه ابلاغ شود.
(بَ دَ) (مص ل.)
۱- رحم کردن.
۲- بخشیدن.
(بَ دَ) [ په. ] (مص م.)
۱- عطا کردن.
۲- عفو کردن.
(بَ دِ) (ص مف.)
۱- عطا شده.
۲- عفو شده.
(بُ) [ ع. ] (اِ.) تنگ چشمی، خسُت.
(بُ) (اِ.) حلقه و زنجیری که دست و پای چهارپایان را بدان بندند. بخا نیز گویند.
(بُ خُ. بُ) (ص.) حقه باز، بدکار.
(بِ یا بُ) [ ع. ] (اِ.)
۱- هر ماده‌ای که در آتش ریزندو بوی خوش دهد.
۲- صمغ درخت روم که بخور آن خوشبو است.
۳- در فارسی، هر دارویی که جوشانده و بخار آن استشمام گردد.
۴- بخار آب گرم یا داروی ...
(بُ خُ) (ص.)
۱- رنگ خاکستری سیر.
۲- هر چیز به رنگ خاکستر.
(بَ دَ) (مص م.) حلاجی کردن.
(بَ دِ)(ص مف.) پنبه زده شده ؛ حلاجی شده.
(بَ) [ ع. ] (ص.) چشم تنگ، خسیس. ج. بخلاء.
(بَ یِ) (اِ.)
۱- کوکی که روی پارچه با دست یا چرخ خیاطی بزنند.
۲- دوختن بخشی از بدن که در اثر عمل جراحی شکافته شده باشد. ؛ اهل ~ اهل فن، صاحب سررشته، وارد به کار. ؛ ...
(~. زَ دَ) (مص م.)
۱- کوک زدن، دوختن.
۲- دوختن بخش جراحی شده بدن.
