به آبِ روشنِ می عارفی طهارت کرد
عَلَی الصَّباح، که میخانه را زیارت کرد
همین که ساغرِ زَرّینِ خور، نهان گردید
هِلال عید به دورِ قدح اشارت کرد
خوشا نماز و نیازِ کسی که از سرِ درد
به آبِ دیده و خونِ جگر طهارت کرد
امام خواجه، که بودش سرِ نمازِ دراز
به خونِ دخترِ رَز خرقه را قِصارت کرد
دلم ز حلقهٔ زلفش به جان خرید آشوب
چه سود دید ندانم که این تجارت کرد
اگر امامِ جماعت طلب کند امروز
خبر دهید که حافظ به می طهارت کرد
شکوه تنها از شب دوشین ندارم کز نخست
بخت ناساز و دل ناکامیابی داشتم
«رهی معیری»
(بُ کَ دِ) (اِمر.) بتخانه، بت پرستان.
الشکوی (بَ ثَّ شَ کْ وا) [ ع. ] (مص ل.) درد دل کردن، گله و شکایت کردن.
(بَ ثّ) [ ع. ] (مص م.)
۱- بیان کردن.
۲- آشکار کردن.
۳- برانگیختن.
(بَ) [ ع. ] (اِ.) جوش و دانه ریز که روی پوست پیدا شود.
(بَ) (اِ.)
۱- درون دهان.
۲- لُپ.
(بِ) (ص مر.) شایسته، لایق، درخور، به موقع.
(~. وَ دَ) (مص م.)
۱- انجام دادن.
۲- بازشناختن، دریافتن.
(بِ. مَ دَ) (مص ل.) به تنگ آمدن.
(بِ یِ) (حراض.)
۱- در حق کسی، برای کسی.
۲- از جهت، از حیث.
۳- در برابر، در مقابل (برای مقایسه).
(بَ جْ دَ یا بُ جُ دَ) [ ع. ] (اِ.) باطن و حقیقت کاری.
(بِ جِ شْ) (اِ) پزشک، طبیب.
(بُ جُ) (اِ.) نک آشتالنگ.
(بَ کِ) (اِ.)
۱- ایوان، بارگاه.
۲- خانه تابستانی که از همه طرف در و پنجره داشته باشد. بچکم، پچکم، بشکم و بیکم نیز گویند.
(بِ) [ ع. ] (اِ.) جِ بحر؛ دریاها.
(بُ حِ) [ ع. ] (اِ.) میان، وسط.
(بَ) [ ع. ] (ص.) ناب، ساده، ویژه.
(بَ) [ ع. ] (مص ل.)
۱- مذاکره.
۲- گفتگو.
(بَ) [ ع. ] (اِ.)۱ - دریا. ج. بحار.
۲- وزن شعر.
(بُ) [ ع. ] (اِ.) آشفتگی و تغییر حالت ناگهانی، بالاترین مرحله یک جریان.
(~.) [ ع - فا. ] (ص نسب.) منسوب به بحران.
۱- تغییر حالت و آشفتگی مریض.
۲- وضع غیرعادی در امری از امور مملکتی.
