به آبِ روشنِ می عارفی طهارت کرد
عَلَی الصَّباح، که میخانه را زیارت کرد
همین که ساغرِ زَرّینِ خور، نهان گردید
هِلال عید به دورِ قدح اشارت کرد
خوشا نماز و نیازِ کسی که از سرِ درد
به آبِ دیده و خونِ جگر طهارت کرد
امام خواجه، که بودش سرِ نمازِ دراز
به خونِ دخترِ رَز خرقه را قِصارت کرد
دلم ز حلقهٔ زلفش به جان خرید آشوب
چه سود دید ندانم که این تجارت کرد
اگر امامِ جماعت طلب کند امروز
خبر دهید که حافظ به می طهارت کرد
سر ما و در میخانه که طرف بامش
به فلک بر شد و دیوار بدین کوتاهی
«حافظ»
[ انگ. ] (اِ.) جعبه.
(کِ یَ) [ فا - ع. ] (ص مر.) کافی، باعرضه، شایسته. مق بی کفایت.
(کِ) [ فا - فر. ] (ص.)
۱- ویژگی آن که مقررات و آداب اجتماعی را به خوبی رعایت می‌کند.
۲- دارای کیفیت خوب یا مطلوب نسبت به مجموعه همانند خود.
(رِ یا رَ) [ ع. باکوره ] (ص.)
۱- اول هر چیز.
۲- میوه نورس، نوبر، ج. باکورات. بواکیر.
[ ع. ] (اِفا.) گریه کننده ؛ ج. بکاه.
(گِ) [ فر. ] (اِ.) نوعی نان باریک لوله‌ای شکل.
[ تر. ] (ص.) مالدار، ثروتمند، غنی.
(دَ) (مص ل.)
۱- باختن.
۲- رشوه دادن.
(پَ) [ انگ. ] (اِ.) نوعی عمل جراحی که در آن برای تغییر مسیر یکی از جریان‌های طبیعی بدن مجرایی فرعی را در محل پیوند می‌زنند.
(ص.) بایسته، لازم، واجب.
[ انگ. ] (اِ.) کوچکترین گروه واحد اطلاعاتی در یک کامیپوتر که ظرفیت حافظه کامپیوتر را با آن می‌سنجند.
(یَ) (ص.) بایست، بایستی، لازم است، ضروری است.
(یِ) [ ع. بائر ] (ص.) خراب، لم یزرع.
(یِ) [ ع. ] (ص.) بی نوا، ناتوان.
(یِ) [ په. ] (ص.)ضرور، لازم، خواستن.
(یِ تَ) [ په. ] (مص ل.) لازم بودن، ضرورت داشتن.
(یِ تِ) [ په. ] (ص مف.) واجب، لازم.
(یِ) [ ع. ] (اِفا.) فروشنده.
(اِ.) بوم، جغد.
[ انگ. ]
۱- (مص م.) طرد کردن.
۲- (اِمص.) تحریم.
