به آبِ روشنِ می عارفی طهارت کرد
عَلَی الصَّباح، که میخانه را زیارت کرد
همین که ساغرِ زَرّینِ خور، نهان گردید
هِلال عید به دورِ قدح اشارت کرد
خوشا نماز و نیازِ کسی که از سرِ درد
به آبِ دیده و خونِ جگر طهارت کرد
امام خواجه، که بودش سرِ نمازِ دراز
به خونِ دخترِ رَز خرقه را قِصارت کرد
دلم ز حلقهٔ زلفش به جان خرید آشوب
چه سود دید ندانم که این تجارت کرد
اگر امامِ جماعت طلب کند امروز
خبر دهید که حافظ به می طهارت کرد
از بحر تشنه چشمان، لب خشک باز گردند
آیینه را ز دیدار، کی سیر می‌توان کرد؟
«صائب تبریزی»
(دَ) (اِمر.) طرف بالاتر.
(اِ.) = بالال: نک پالار.
(اِفا.)
۱- بالارونده.
۲- آسانسور.
(اِ.) دهلیز خانه.
[ فر. ] (اِ.)
۱- تعادل.
۲- دستگاهی برای اندازه گیری جرم یا وزن، ترازو. (فره).
۳- حالتی در یک واکنش شیمیایی که در آن واکنش دهنده‌ها و فرآورده‌های واکنش از قوانین پایستگی جرم و بار پیروی کنند، موازنه. (فره).
(اِمر.)
۱- پوششی که هنگام خواب بر روی خود اندازند، لحاف.
۲- جامه‌ای که روی لباس‌های دیگر پوشند.
(لِ) [ فر. ] (اِ.) یکی از هنرهای ترکیبی و آن تجسم و نمایش یک موضوع است به وسیله نوعی رقص علمی و حرکات مشکل همراه با موزیک.
(بِ تَّ) [ ازع. ] (ق.) تبعاً، درنتیجه.
(لِ یَ) [ فر. ] (اِ.) رقاصه حرفه‌ای.
(لِ) (اِمص.) نمو، بالیدن.
(~.) [ تر - مغ. ] (اِ.) واحد مقیاس برای زر و سیم.
(~.) (اِ.) = بالشت: وسیله‌ای به شکل کیسه چهارگوش که آن را با ماده نرمی مثل پر، پنبه، پشم شیشه یا اسفنج پر کرده و در هنگام خواب یا استراحت سر را روی آن می‌گذارند، متکا، مسند.
(بِ طَّ) [ ازع. ] (ق.) طبعاً، از روی سرشت.
(بِ لْ عَ) [ ازع. ] (ق.) برعکس، به عکس.
(لَ) (اِ.): نک پالغ.
(لِ) [ ع. ] (ق.) افزون، بیش.
(~.) [ ع. ] (اِفا.)
۱- به حد بلوغ رسیده.
۲- رسا.
(بِ لْ فَ) [ ازع. ] (ق.) فرضاً، از روی فرض.
(بِ لْ فِ) [ ع. ] (ق.) فعلاً، اکنون.
(بِ لْ قُ وِّ) [ ع. بالقوه. ] (ق.) به قوت، به حالت قوت. مق بالفعل.
