به آبِ روشنِ می عارفی طهارت کرد
عَلَی الصَّباح، که میخانه را زیارت کرد
همین که ساغرِ زَرّینِ خور، نهان گردید
هِلال عید به دورِ قدح اشارت کرد
خوشا نماز و نیازِ کسی که از سرِ درد
به آبِ دیده و خونِ جگر طهارت کرد
امام خواجه، که بودش سرِ نمازِ دراز
به خونِ دخترِ رَز خرقه را قِصارت کرد
دلم ز حلقهٔ زلفش به جان خرید آشوب
چه سود دید ندانم که این تجارت کرد
اگر امامِ جماعت طلب کند امروز
خبر دهید که حافظ به می طهارت کرد
شممت روح وداد و شمت برق وصال
بیا که بوی تو را میرم ای نسیم شمال
«حافظ»
(ص ِ) [ ع. ] (اِ.) بینایی.
(طِ) [ ع. ] (ص.) بیهوده، بی فایده. ج. اباطیل.
(طِ) [ ع. ] (اِ.)
۱- پنهان، درون چیزی. ج. بواطن.
۲- حقیقت، اصل.
[ ع. ] (اِ.)
۱- اندازه دو دست که از هم گشوده باشد.
۲- فروشنده.
(عِ) [ ع. ] (اِفا.)
۱- برانگیزنده.
۲- سبب، علت.
(عُ ض ِ) [ فا - ع. ] (ص.) دارای عرضه. مق. بی عرضه.
[ په. ] (اِ.) زمینی که دور آن را دیوار کشیده و در آن میوه یا گل کاشته شده‌است، بوستان. ؛ توی ~ نبودن کنایه از:
۱- متوجه اصل مطلب نبودن.
۲- پخته نبودن.
(غِ وَ) (اِمر.) نوایی در موسیقی قدیم.
(~ِ شَ) (اِمر.) نوایی در موسیقی قدیم.
(~ِ) (اِمر.) یکی از الحان باربدی.
[ په. ] (اِمر.) کسی که نگهبانی و پرورش گل‌های باغ را به عهده دارد.
(غَ یا غُ دِ یا دَ) (اِ.) = پاغنده. باغند. پاغند: پنبه حلاجی کرده، پنبه زده شده. غنده و غند نیز گویند.
(چِ) (امصغ.)
۱- باغ کوچک.
۲- زمین کوچکی که در حیاط برای کاشتن گل و درخت و سبزی آماده کنند.
[ ع. ] (اِفا.) سرکش، نافرمان. ج. بغاه.
۱ - (مص مر.) بافتن، نسج.
۲- (اِ.) مجموعه سلول‌هایی که در شکل و ساختمان شبیه هم می‌باشند و یک عمل مشترک راانجام م ی دهند؛ مانند بافت‌های ماهیچه‌ای.
۳- (ص مف.) بافته شده، بافته.
۴- مجازاً: ساختار و ویژگی‌های ...
(تَ) (مص م.)
۱- رشته‌های نخ یا پشم را به هم تابیدن.
۲- سخنان دروغ گفتن.
(تِ) (ص مف.)
۱- تابیده شده.
۲- پارچه.
۳- فرش. ؛ ~ نبودن به پای کسی شایسته آن کس نبودن.
(دُ) (اِ) عاقبت، سرانجام.
(فْ) (ص فا.) = بافتکار: بافنده، جولاه، نساج.
(قِ) [ ع. ] (ص.) شکافنده، گشاینده.
