به آبِ روشنِ می عارفی طهارت کرد
عَلَی الصَّباح، که میخانه را زیارت کرد
همین که ساغرِ زَرّینِ خور، نهان گردید
هِلال عید به دورِ قدح اشارت کرد
خوشا نماز و نیازِ کسی که از سرِ درد
به آبِ دیده و خونِ جگر طهارت کرد
امام خواجه، که بودش سرِ نمازِ دراز
به خونِ دخترِ رَز خرقه را قِصارت کرد
دلم ز حلقهٔ زلفش به جان خرید آشوب
چه سود دید ندانم که این تجارت کرد
اگر امامِ جماعت طلب کند امروز
خبر دهید که حافظ به می طهارت کرد
من معتقدم قصه ی ما حاصل عشق است
افسوس که این عشق به تعبیر شما نیست
«ویدا شادپور»
(اَ یا اُ) [ ع. ] (اِ.) جِ وزن ؛ سنگینی‌ها.
( اُ ) [ ع. ] (اِ.) جِ وسخ ؛ چرک‌ها.
(اُ یا اَ) [ ع. ] (اِ.) جِ وسط ؛ میان‌ها، میانه‌ها.
(اَ دَ) (مص م.) افشاندن.
(اُ نِ) (اِ.) افسانه.
(اَ وِ) (اِ.) کتاب دینی زرتشتیان که شامل پنج بخش می‌باشد.
۱- یسنا.
۲- اوستا، ویسپَرد.
۳- وَندیداد.
۴- یشتا.
۵- خرده اوستا.
(اُ. عَ لَ. کَ دَ) (مص ل.) از سر و ته لباس زدن.
(اَ) (اِ.) نک استام.
(اَ یا اُ سَ) [ ع. ] (ص تف.)
۱- پسندیده تر.
۲- برگزیده.
۳- میانه، میانین.
(اَ یااُ سَ) [ ع. ] (ص تف.) فراخ تر، وسیع تر.
(او سَ نِ) (اِ.) افسانه.
(اُ) [ تر. ] (اِ.)
۱- پسر.
۲- غلام.
(اَ یا اُ) [ ع. ] (اِ.) جِ وصف ؛ صفت‌ها، چگونگی‌ها.
(اَ یا اُ) [ ع. ] جِ وصل ؛ پیوندها، بندها.
(اَ یا اُ) [ ع. ] (اِ.) جِ وصی ؛ وکیل‌ها.
(اَ یا اُ) [ ع. ] (اِ.) جِ وضح.
۱- پیری.
۲- سفیدی ماه و سفیدی پیشانی اسب.
۳- پیرایه‌ای از سیم.
(اَ یا اُ) [ ع. ] (اِ.) جِ وضع.
۱- هیئت‌ها، شکل‌ها.
۲- احوال. ؛~ کسی را بی ریخت کردن آرامش کسی را به هم زدن، وضع کسی را به هم ریختن. ؛~ و احوال چگونگی کارها، ...
(اَ یا اُ ضَ) [ ع. ] (ص تف.) آشکارتر، روشن تر.
(اَ یا اُ) [ ع. ] (اِ.) جِ وطن ؛ میهن‌ها.
(اَ یا اُ یِ) [ ع. ] (اِ.) جِ وعاء.
۱- ظرف‌ها.
۲- مجاری ترشحی بدن.
