رفتن فريدون به جنگ ضحاك
فريدون بخورشيد بر برد سر كمر تنگ بستش بكين پدر
برون رفت خرّم بخرداد روز بنيك اختر و فال گيتى فروز
سپاه انجمن شد بدرگاه او بابر اندر آمد سر گاه او
بپيلان گردون كش و گاوميش سپه را همى توشه بردند پيش
كيانوش و پر مايه بر دست شاه چو كهتر برادر ورا نيك خواه
همى رفت منزل بمنزل چو باد سرى پر ز كينه دلى پر ز داد
باروند رود اندر آورد روى چنانچون بود مرد ديهيم جوى
اگر پهلوانى ندانى زبان بتازى تو اروند را دجله خوان
دگر منزل آن شاه آزاد مرد لب دجله و شهر بغداد كرد
گر جان به تن ببینی مشغول کار او شو
هر قبله‌ای که بینی بهتر ز خودپرستی
«حافظ»
(مُ دَّ) [ ع. مده ] (اِ.) زمان، وقت.
(مُ دَّ ثُِ) [ ع. ] (اِفا.) لباس به خود پیچیده.
(مَ) [ ع. ] (مص م.) ستودن، ستایش.
(مِ حَ) [ ع. مدحه ] (اِ.) نک مدح.
(مَ) [ ع. ] (اِمف.) رانده، دور کرده.
(مُ دَّ خَ) [ ع. ] (اِمف.) اندوخته شده، پس انداز شده.
(مَ خَ) [ ع. ] (اِ.)
۱- راه داخل شدن. ج. مداخل.
۲- محل درآمد.
(مُ خِ) [ ع. ] (اِفا.) داخل کننده، درآورنده.
(مِ خَ نَ) [ ع. مدخنه ] (اِ.) جای بخور، بوی سوز، مجمر.
(مَ) [ ع. ]
۱- (اِمف.) داخل شده، درآورده شده.
۲- (اِ.) جایی که چیزی در آن داخل شده باشد.
۳- (ص.) کسی که در عقل وی فساد بود.
۴- لاغر. ج. مدخولین.
(مَ دَ) [ ع. ] (اِ مص.) یاری، دستگیری.
[ ع - فا. ] (اِ.)
۱- یاری دهنده.
۲- مددکار اجتماعی.
(مَ دَ) [ ع. ] (اِ.)
۱- کلوخ، گل سخت.
۲- روستا، ده.
(مُ دِ) [ ع. ] (اِ.) ادرار آور.
(مِ) [ ع. ] (ص.) بسیار ریزنده، بسیار بارنده.
(مُ دَ رَّ) [ ع. ] (اِمف.)
۱- آن که به کاری عادت کرده کردن.
۲- ورزیده مجرب.
۳- گرفتار.
(مَ رَ) [ ع. ] (اِ.) جای رفتن و گذشتن. ج. مدارج.
(مُ دَ رَّ) [ ع. ] (اِ مف.) درجه دار، پله پله شده.
(مَ رَ جَ یا جِ) [ ع. مدرجه ] (اِ.)
۱- راه.
۲- وسیله و روشی که برای ترقی شخصی به کار رود.
(مَ رَ) [ ع. ] (اِ.) جای درس گفتن.
