شاهنامه فردوسی – آمدن افراسياب به ايران زمين

آمدن افراسياب به ايران زمين

چو دشت از گيا گشت چون پرنيان ببستند گردان توران ميان‏

سپاهى بيامد ز تركان و چين هم از گرز داران خاور زمين‏

كه آن را ميان و كرانه نبود همان بخت نوذر جوانه نبود

چو لشكر بنزديك جيحون رسيد خبر نزد پور فريدون رسيد

سپاه جهاندار بيرون شدند ز كاخ همايون بهامون شدند

براه دهستان نهادند روى سپهدارشان قارن رزم جوى‏

شهنشاه نوذر پس پشت اوى جهانى سراسر پر از گفت و گوى‏

چو لشكر بپيش دهستان رسيد تو گفتى كه خورشيد شد ناپديد

دیوان حافظ - شربتی از لب لعلش نچشیدیم و برفت

سراپرده نوذر شهريار كشيدند بر دشت پيش حصار

خود اندر دهستان نياراست جنگ برين بر نيامد زمانى درنگ‏

كه افراسياب اندر ايران زمين دو سالار كرد از بزرگان گزين‏

شماساس و ديگر خزروان گرد ز لشكر سواران بديشان سپرد

ز جنگ آوران مرد چون سى هزار برفتند شايسته كارزار

سوى زابلستان نهادند روى ز كينه بدستان نهادند روى‏

خبر شد كه سام نريمان بمرد همى دخمه سازد و را زال گرد

از ان سخت شادان شد افراسياب بديد آنكه بخت اندر آمد بخواب‏

دیوان حافظ - خوشتر ز عیش و صحبت و باغ و بهار چیست

بيامد چو پيش دهستان رسيد برابر سراپرده بر كشيد

سپه را كه دانست كردن شمار برو چارصد بار بشمر هزار

بجوشيد گفتى همه ريگ و شخ بيابان سراسر چو مور و ملخ‏

ابا شاه نوذر صد و چل هزار همانا كه بودند جنگى سوار

بلشكر نگه كرد افراسياب هيونى برافگند هنگام خواب‏

يكى نامه بنوشت سوى پشنگ كه جستيم نيكى و آمد بچنگ‏

همه لشكر نوذر ار بشكريم شكارند و در زير پى بسپريم‏

دگر سام رفت از در شهريار همانا نيايد بدين كارزار

شاهنامه فردوسی - گريختن سلم و كشته شدن او به دست منوچهر

ستودان همى سازدش زال زر ندارد همى جنگ را پاى و پر

مرا بيم از و بُد بايران زمين چو او شد ز ايران بجوييم كين‏

همانا شماساس در نيمروز نشستست با تاج گيتى فروز

بهنگام هر كار جستن نكوست زدن راى با مرد هشيار و دوست‏

چو كاهل شود مرد هنگام كار از ان پس نيابد چنان روزگار

هيون تكاور برآورد پر بشد نزد سالار خورشيد فر

‏

آمدن افراسياب به ايران زمين, اشعار شاهنامه, اشعار فردوسی, افراسیاب, ایران زمین, شاهنامه, شعر, شعر پارسی, شعر فارسی, شعر فردوسی, فردوسی

بدون نظر

در شبکه های اجتماعی به اشتراک بگذارید

مباحثی که در آن مجلس جنون می‌رفت
ورای مدرسه و قال و قیل مسئله بود
«حافظ»

دیوان حافظ – خسروا گوی فلک در خم چوگان تو باد

دیوان حافظ – جان بی‌جمال جانان میل جهان ندارد

دیوان حافظ – چه مستی است ندانم که رو به ما آورد

دیوان حافظ – کنون که می‌دمد از بوستان نسیم بهشت

دیوان حافظ – گر ز دست زلف مشکینت خطایی رفت رفت

دیوان حافظ – ای پسته تو خنده زده بر حدیث قند

دیوان حافظ – یاد باد آن که ز ما وقت سفر یاد نکرد

دیوان حافظ – بود آیا که در میکده‌ها بگشایند

شاهنامه فردوسی – كشته شدن نوذر به دست افراسياب

شاهنامه فردوسی – رفتن هوشنگ و گيومرت به جنگ ديو سياه

شاهنامه فردوسی – تباه شدن روزگار جمشيد

شاهنامه فردوسی – پادشاهى هوشنگ چهل سال بود

شاهنامه فردوسی – پرسيدن فريدون نژاد خود را از مادر

شاهنامه فردوسی – گمراه كردن اهريمن كاوس را و به آسمان رفتن كاوس

شاهنامه فردوسی – پادشاهى فريدون پانصد سال بود

شاهنامه فردوسی – پاسخ دادن زال موبدان را

فرهنگ معین

واژه مورد نظر خود را جستجو کنید

جستجوی واژه

لیست واژه‌ها (تعداد کل: 36,098)

پشتک

(پُ تَ) (اِ.) نوعی پرش در آب یا زمین که چند معلق در هوا زنند و سپس فرود آیند.

پشتک وارو

(پُ تَ) (اِمر.) قسمی معلق، پریدن کسی که پشت به آب ایستاده و معلق زند و بر آب فرود آید.

پشتی

(پُ)
۱- (اِ.) هر چیزی که پشت سر گذاشته و به آن تکیه بدهند.
۲- (ص.) کمک، یاور.
۳- (مص م.) یاری کردن، کمک کردن.

پشتی کردن

(پُ. کَ دَ) (مص م.) یاری کردن، حمایت کردن.

پشتیبان

(پُ) [ په. ] (ص مر.) پشت و پناه.

پشتیبانی

(~.) (حامص.) یاری، حمایت.

پشل

(پَ پِا شَ یا ش ِ) (اِ.) دو چیز که بر یکدیگر زنند تا صدا کند، دو چیز است که با یکدیگر بگیرند و بکوبند.

پشلنک

(پُ یا پِ لَ) (اِ.)
۱- قلعه‌ای که بالای کوه سازند، کلات.
۲- ابزاری که بنایان به وسیله آن دیوار را سوراخ می‌کنند.

پشلنگ

(پُ لَ) (ص.) هرزه، بیهوده، ناقص، معیوب.

پشم

(پَ) [ په. ] (اِ.)
۱- موهای بدن گوسفند و شتر.
۲- پرز بعضی میوه‌ها.
۳- (عا.) هیچ و پوچ. ؛ ~در کلاه نداشتن کنایه از: اعتبار نداشتن، بی اعتباری. ؛ ~ و پیلی پشم و مانند آن.

پشم ریختن

(~. تَ)(مص ل.) بی اعتبار شدن.

پشم علی شاه

(~. عَ) (اِ.) (عا.) به درویشان و درویش نماهای بی اطلاع و بی قدر اطلاق می‌شود.

پشم کشیدن

(پَ. کِ دَ) (مص ل.)
۱- دور کردن.
۲- تفرقه انداختن.

پشماق

(پَ) [ تر. ] (اِ.) کفش، بشماق، باشماق.

پشمالو

(~.) (ص.) دارای موهای زیاد در صورت و بدن.

پشماگند

(~ گَ) (اِ.) = پشماکند: آگنده از پشم، روکشی برای پشت چهارپایان که آن را از پشم پر می‌کنند، پالان چهارپایان.

پشمک

(پَ مَ) (اِمصغ.) نوعی شیرینی از شکر و روغن بو داده که به شکل تارهای سفید و دراز شبیه پشم درست کنند.

پشمین

(پَ) (ص نسب.) نک پشمینه.

پشمینه

(پَ نِ) (ص نسب.) جامه ساخته شده از پشم.

پشمینه پوش

(~.) (ص فا.)
۱- کسی که جامه پشمینه پوشد.
۲- صوفی، زاهد.

دیدگاهتان را بنویسید لغو پاسخ

برای نوشتن دیدگاه باید وارد بشوید.