شاهنامه فردوسی – آمدن افراسياب به ايران زمين

آمدن افراسياب به ايران زمين

چو دشت از گيا گشت چون پرنيان            ببستند گردان توران ميان‏

         سپاهى بيامد ز تركان و چين            هم از گرز داران خاور زمين‏

         كه آن را ميان و كرانه نبود            همان بخت نوذر جوانه نبود

         چو لشكر بنزديك جيحون رسيد            خبر نزد پور فريدون رسيد

         سپاه جهاندار بيرون شدند            ز كاخ همايون بهامون شدند

         براه دهستان نهادند روى            سپهدارشان قارن رزم جوى‏

         شهنشاه نوذر پس پشت اوى            جهانى سراسر پر از گفت و گوى‏

         چو لشكر بپيش دهستان رسيد            تو گفتى كه خورشيد شد ناپديد

  شاهنامه فردوسی - بازگشتن زال به زابلستان

         سراپرده نوذر شهريار            كشيدند بر دشت پيش حصار

         خود اندر دهستان نياراست جنگ            برين بر نيامد زمانى درنگ‏

         كه افراسياب اندر ايران زمين            دو سالار كرد از بزرگان گزين‏

         شماساس و ديگر خزروان گرد            ز لشكر سواران بديشان سپرد

         ز جنگ آوران مرد چون سى هزار            برفتند شايسته كارزار

         سوى زابلستان نهادند روى            ز كينه بدستان نهادند روى‏

         خبر شد كه سام نريمان بمرد            همى دخمه سازد و را زال گرد

         از ان سخت شادان شد افراسياب            بديد آنكه بخت اندر آمد بخواب‏

  دیوان حافظ - روی تو کس ندید و هزارت رقیب هست

         بيامد چو پيش دهستان رسيد            برابر سراپرده بر كشيد

         سپه را كه دانست كردن شمار            برو چارصد بار بشمر هزار

         بجوشيد گفتى همه ريگ و شخ            بيابان سراسر چو مور و ملخ‏

         ابا شاه نوذر صد و چل هزار            همانا كه بودند جنگى سوار

         بلشكر نگه كرد افراسياب            هيونى برافگند هنگام خواب‏

         يكى نامه بنوشت سوى پشنگ            كه جستيم نيكى و آمد بچنگ‏

         همه لشكر نوذر ار بشكريم            شكارند و در زير پى بسپريم‏

         دگر سام رفت از در شهريار            همانا نيايد بدين كارزار

  دیوان حافظ - سینه از آتش دل، در غم جانانه بسوخت

         ستودان همى سازدش زال زر            ندارد همى جنگ را پاى و پر

         مرا بيم از و بُد بايران زمين            چو او شد ز ايران بجوييم كين‏

         همانا شماساس در نيمروز            نشستست با تاج گيتى فروز

         بهنگام هر كار جستن نكوست            زدن راى با مرد هشيار و دوست‏

         چو كاهل شود مرد هنگام كار            از ان پس نيابد چنان روزگار

         هيون تكاور برآورد پر            بشد نزد سالار خورشيد فر

   ‏

                       

در شبکه های اجتماعی به اشتراک بگذارید

به سرکشی خود ای سرو جویبار مناز
که گر بدو رسی از شرم سر فروداری
«حافظ»

فرهنگ معین

واژه مورد نظر خود را جستجو کنید
جستجوی واژه

لیست واژه‌ها (تعداد کل: 36,098)

پروژسترون

(پُ رُ ژِ تِ رُ) [ فر. ] (اِ.) هورمونی که در تخمدان، غده فوق کلیوی و جفت ساخته می‌شود و رحم را برای پذیرش تخم آماده می‌کند.

پروژه

(پُ ژِ) [ فر. ] (اِ.)۱ - طرح، نقشه.
۲- طرح و نقشه کارهایی که باید انجام شود.

پروژکتور

(پُ رُ ژِ تُ) [ فر. ] (اِ.)
۱- دستگاهی که برای ایجاد روشنایی زیاد به کار می‌رود، نورافکن (فره).
۲- دستگاهی که به کمک آن تصویر را روی پرده نشان می‌دهند، فراتاب (فره).

پرویز

(پَ) (اِ. ص.) پیروز، فاتح.

پرویزن

(پَ زَ) (اِ.)=پروزن:
۱- غربال.
۲- الک.
۳- هر آلت مشبک و سوراخ سوراخ.

پرویش

(پَ) (اِ.) تقصیر، درنگ، تنبلی.

پروین

(پَ) (اِ.) = پرون:
۱- ثریا، صورتی فلکی که بالای شاخ صورت فلکی گاو قرار دارد.
۲- نام منزلی از منازل قمر.

پرپایه

(پُ یِ) (اِمر.) هزارپا.

پرپر

(پُ. پَ) (اِمر.)
۱- پوشیده از پر.
۲- هر گیاهی که گلش بر اثر تربیت و توجه بیش از حد معمول گلبرگ داشته باشد.

پرپر

(پَ پَ) (اِمر.)
۱- صدا یا حالت پر زدن پرنده.
۲- (عا.) کنایه از: جان دادن و مردن.

پرپره

(پَ پَ رِ یا رَ) (اِ.) سکه کوچک تنگ را گویند؛ پشیز، فلوس، پولک. دینار.

پرپری

(پِ پِ) (ص.)
۱- هر چیز نازک و پوسته مانند.
۲- کبوتر ماده‌ای که پر و دمش را قیچی بزنند و با آن کبوتران نر را به بام خانه خوانند.

پرپشت

(پُ. پُ) (ص مر.) انبوه، فراوان، متراکم.

پرپهن

(پَ. پَ هَ) (اِ.) خرفه، فرفخ.

پرچ کردن

(پَ. کَ دَ) فرو کردن میخ در چیزی و پهن کردن سر یا ته آن بوسیله ضربات چکش به منظور محکم کردن آن.

پرچانه

(~.) (ص مر.) بسیارگوی، روده دراز، پرنفس.

پرچانگی کردن

(پُ نِ. کَ دَ) (مص ل.) پر - حرفی کردن، وراجی کردن.

پرچم

(پَ چَ) [ تر. ] (اِ.)۱ - طره، کاکل، منگوله - ای از مو که بر سر نیزه، علم و گردن اسب می‌آویختند.
۲- زبانه آتش.
۳- علم، درفش، رایت.
۴- بخش‌های میله مانند گل که تخم‌ها در آن قرار دارند.

پرچین

(پُ) (ص مر.)پرپیچ و تاب، پرشکن.

پرچین

(پَ) (اِمر.) دیواری که از آمیختن گِل و شاخه‌های درخت و بوته، گرداگرد باغ یا کشتزار درست کنند.


دیدگاهتان را بنویسید