رویِ تو کس ندید و هزارت رقیب هست
در غنچه‌ای هنوز و صدت عندلیب هست
گر آمدم به کوی تو چندان غریب نیست
چون من در آن دیار هزاران غریب هست
در عشق، خانقاه و خرابات فرق نیست
هر جا که هست پرتوِ رویِ حبیب هست
آن جا که کارِ صومعه را جلوه می‌دهند
ناقوسِ دِیرِ راهب و نامِ صلیب هست
عاشق که شد که یار به حالش نظر نکرد
ای خواجه درد نیست وگرنه طبیب هست
فریادِ حافظ این همه آخِر به هرزه نیست
هم قصه‌ای غریب و حدیثی عجیب هست
خاریم و طربناک تر از باد بهاریم
خاکیم و دلاویز تر از بوی عبیریم
«رهی معیری»
(وَ) (اِمر.) کلمه‌ای که در اول کلمات دیگر درآید معنی آن را تغییر دهد مانند: بر، بی، فرا.
(ق مر.) پیشتر از همه، جلوتر از همه.
(اِ.) استقبال، پیشواز.
(اِ.) هر یک از پادشاهان سلسله پیشدادی.
(ص مر.) نخستین قانونگزار؛ هوشنگ پیشداد به موجب داستان‌های قدیم ایران، اولین کسی بود که قانون را وضع کرد.
(دَ) (اِمص.) معاون، پیشکار.
(~.) (اِمر.) ظرفی کوچک تر از بشقاب غذاخوری که هنگام غذا یا خوردن میوه کنار دست مهمان می‌گذارند.
(~.) (حامص.) در کاری بر کسی پیشی گرفتن.
(رَ) (مص مر.)
۱- پیش رفتن، جلوتر رفتن.
۲- ترقی، رشد.
(رَ تِ) (ص مف.)
۱- پیشین، مقدم.
۲- عالی، رشد کرده.
(رَ) (حامص.)
۱- پیشرفت.
۲- رشد.
۳- پیشوایی.
(شَ) (اِ.) = پیشند: لیف خرما که از آن رسن تابند.
(ش ِ) (اِ.)
۱- کار، حرفه.
۲- عادت، خوی.
(~. وَ) (ص مر.) دارای پیشه، کسی که دارای کار و هنری است.
(~.) (اِمص.) پیشه وری، پیشه گری.
(~. گِ رِ تَ)(مص م.) کاری را به عنوان پیشه قرار دادن.
(ص مر.) رهبر، سردار.
(اِمر.) = پیشباز: استقبال.
(مَ دَ) استقبال کردن.
(وَ) (اِمر.) نک پیشاوند.
