روز وصلِ دوستداران یاد باد
یاد باد آن روزگاران، یاد باد
کامم از تلخیِ غم چون زهر گشت
بانگِ نوشِ شادخواران یاد باد
گر چه یاران فارِغَند از یادِ من
از من ایشان را هزاران یاد باد
مبتلا گشتم در این بند و بلا
کوشش آن حق‌گزاران یاد باد
گر چه صد رود است در چشمم مُدام
زنده رودِ باغ‌ِ کاران یاد باد
رازِ حافظ بعد از این ناگفته ماند
ای دریغا رازداران یاد باد
شدم یار تو و از تو ندیدم یاری و خواهم
که یار من شوی ای یار و یاری‌های من بینی
«هاتف اصفهانی»
(دَ. اَ) (اِمر.) افزاری که در دست گیرند و با آن کار کنند.
(~. اَ)(اِمر.)۱ - میوه‌ای که با دست بفشارند و آبش را بگیرند.
۲- زر خالص.
(~. اَ) (ص فا.) در حال رقص و نشاط.
(دَ. اَ یِ) (اِمر.) نک دستنبو.
(~. اَ تَ) (مص م.) (عا.) ریشخند کردن، به تمسخر گرفتن.
(~. اَ) (ص فا.) رقص کننده، کسی که از فرط شادی دست افشانی می‌کند.
(~. اَ) (اِمر)
۱- ناهمواری‌های خیابان.
۲- کنایه از: مشکل، گرفتاری.
(~. اَ)(حامص.) تعدی، تجاوز.
(دَ) (ص فا.) باسخاوت، بخشنده.
(~. تَ) (مص م.) رها کردن، دست برداشتن.
(از چیزی)(~. کَ دَ) (مص م.) رها کردن آن چیز.
(~.) (ص مف.)
۱- با دست بافته شده.
۲- مجازاً مفت، آسان.
(~. بُ دَ) (مص ل.)
۱- چیره شدن بر حریف، گرو بردن.
۲- پیشی گرفتن.
(~. بَ رَ جَ) (اِمر.) دستبند، النگو.
(~. بَ) (اِمر.)
۱- النگو.
۲- آلتی فلزی که بر دست مجرمان و متهمان زنند.
۳- نوعی رقص.
(~. بِ) (اِمر.) قضای حاجت، عمل دفع.
(~.) (حامص.) به خدمت رسیدن، تعظیم کردن.
(~. تَ) (ص مر.) تنگدست، فقیر.
(جنبانیدن) (~. جُ دَ) (مص ل.) کنایه از: فرار کردن.
(~.) [ فا - ع. ] (ص مر.) تهی - دست. ؛ ~ خالی برگرداندن کسی را (کن.) مأیوس برگرداندن او را.
