روز وصلِ دوستداران یاد باد
یاد باد آن روزگاران، یاد باد
کامم از تلخیِ غم چون زهر گشت
بانگِ نوشِ شادخواران یاد باد
گر چه یاران فارِغَند از یادِ من
از من ایشان را هزاران یاد باد
مبتلا گشتم در این بند و بلا
کوشش آن حق‌گزاران یاد باد
گر چه صد رود است در چشمم مُدام
زنده رودِ باغ‌ِ کاران یاد باد
رازِ حافظ بعد از این ناگفته ماند
ای دریغا رازداران یاد باد
از دماغ من سرگشته خیال دهنت
به جفای فلک و غصه دوران نرود
«حافظ»
(~.) (حامص.) نجاری.
(دُ) [ ع. ] (اِ.) جِ درس.
(دِ رُ) (اِ.) نک درفش.
(دُ) [ په. ] (اِ.) سخن ناراست، خلاف حقیقت، کذب. مق راست. ؛ ~ شاخدار کنایه از: دروغ بزرگ. ؛ ~ مصلحت آمیز دروغی که به خاطر فرو نشاندن فتنه و آشوب و پیشگیری از آسیب ...
(~. پَ) (ص فا.) کسی که دروغ گوید.
(ی) (~.) (ص فا.) کاذب، دروغ - گوینده.
(~.) (اِ.) دعایی که زردشتیان خوانند و بر خوردنی‌ها دمند و سپس خورند.
(دَ) (اِ.) داخل، میان چیزی.
(دُ وَ) [ په. ] (اِمر. ص مر.) کافر، بی دین، مرتد.
(دَ وَ) (اِمر.) چنگک، قلاب.
(دَ رُّ نَ) [ ع. ] (اِمر.) بچه و فرزند، زاد و ولد، زه و زاری.
(دَ نَ یا نِ) [ سنس. ] (اِ.)
۱- کمان حلاجی.
۲- هر چیز که به شکل کمان باشد.
۳- قوس قزح.
(دِ رُ گَ) (ص.) درو کننده.
(دِ رَ دَ) (مص م.) درو کردن.
(دَ زِ) (اِ.) نک دریوزه.
(دَ) [ په. ] (ص.)
۱- فقیر، تهیدست.
۲- صوفی، قلندر.
(~.) (حامص.)
۱- فقر، تهیدستی.
۲- گوشه نشینی.
۳- تصوف، عرفان.
(دَ) (اِ.) پینه، وصله، تکه‌ای پارچه که بر پارگی جامه دوزند.
(دَ رَ) [ ع. ] (اِ.) نهایت عمق و گودی چیزی مانند ته دریا، قعر جهنم و غیره.
(دَ رْ) [ ع. ] (اِمص.) دریافت، اندریافت. ج. ادراکات.
