روز وصلِ دوستداران یاد باد
یاد باد آن روزگاران، یاد باد
کامم از تلخیِ غم چون زهر گشت
بانگِ نوشِ شادخواران یاد باد
گر چه یاران فارِغَند از یادِ من
از من ایشان را هزاران یاد باد
مبتلا گشتم در این بند و بلا
کوشش آن حق‌گزاران یاد باد
گر چه صد رود است در چشمم مُدام
زنده رودِ باغ‌ِ کاران یاد باد
رازِ حافظ بعد از این ناگفته ماند
ای دریغا رازداران یاد باد
از گرانسنگی نمی‌جنبم ز جای خویشتن
تیغ اگر چون کوه بر بالای سر باشد مرا
«صائب تبریزی»
(دَبّ غَ) [ ع. ] (مص م.) پرداخت کردن پوست حیوانات.
(دَ لَ) (اِ.) تُرنج.
(دَ) [ ع. ] (اِ.)
۱- طبل، دهل. ج. دبابیت.
۲- شأن، شوکت، شکوه.
(دَ دَ بِ) [ ع. دبدبه ] (اِ.) عظمت، شکوه.
(دُ بُ) [ ع. ] (اِ.) عقب، پشت. ج. ادبار.
(دَ بَ) [ ع. ] (اِ.) ستاره سرخ رنگی از قدر اول واقع در چشم صورت فلکی «گاو» یا «ثور»، دیده گاو، عین الثور.
(دَ) (ص.) کلفت، درشت، هنگفت (پارچه).
(دَ بْ یا بِ) [ ع. ] (اِ.)
۱- شیره خرما، دوشاب خرما.
۲- شیره انگبین.
(دَ بِ)(اِمر.)مدرسه ابتدایی، آموزشگاه نوآموزان که بالاتر از کودکستان و پایین تر از دبیرستان است.
(دِ) (ص.)
۱- عالی، بسیار خوب.
۲- گس، دارای مزه تُرش.
(دَ) [ ع. ] (مص م.)
۱- پیراستن پوست.
۲- رنگ سبز دادن جامه را.
(دِ) [ ع. ] (اِ.) آن چه با آن پوست را پیرایند.
(دِ بْ) [ ع. ] (اِ.) سریشم، دانه سبزرنگ سیاهی که بر تنه درختانی مانند امرود جا می‌گیرد. این دانه پس از خشک شدن، پوستش درهم کشیده و تیره رنگ می‌شود که در میان آن ماده لزجی وجود دارد. ...
(دَ بَ) (ص.) (عا.) احمق، کودن.
(دَ بَ) (ص.)
۱- دبنگ.
۲- الدنگ، پفیوز، تنبل.
(دَ بِّ) [ ع. دبه ] (اِ.)
۱- ظرف روغن.
۲- مجازاً بیضه، خایه.
۳- (مج.) اثاثه، لوازم. ؛ ~و زنبیل گرفتن کنایه از: گدایی کردن، به دست آوردن روزی با زحمت و رنج.
(~. دَ. وَ دَ) [ ع - فا. ] (مص ل.) به بهانه‌ای از انجام تعهد خود سر باز زدن.
(دَ) [ ع. ] (اِ.) بادی که از مغرب می‌وزد.
(دَ) (ص.) (عا.) لات، بی سر و پا.
(دَ) (اِ.) گرز آهنی، در عربی با تشدید «ب» خوانده می‌شود.
