روز وصلِ دوستداران یاد باد
یاد باد آن روزگاران، یاد باد
کامم از تلخیِ غم چون زهر گشت
بانگِ نوشِ شادخواران یاد باد
گر چه یاران فارِغَند از یادِ من
از من ایشان را هزاران یاد باد
مبتلا گشتم در این بند و بلا
کوشش آن حق‌گزاران یاد باد
گر چه صد رود است در چشمم مُدام
زنده رودِ باغ‌ِ کاران یاد باد
رازِ حافظ بعد از این ناگفته ماند
ای دریغا رازداران یاد باد
امروز جای هر کس پیدا شود ز خوبان
کان ماه مجلس افروز اندر صدارت آمد
«حافظ»
(~.) [ ع. ] (اِ.) بادیه، صحرا.
(بَ) [ ع. ] (اِ.) اوُل، آغاز، ابتدا.
(بَ وَ نْ) [ ع. ] (ق.) در آغاز، در ابتدا.
(بِ نِ) (ص. ق.)
۱- فاقد، بی بهره.
۲- بی (نشانه فقدان یا نبودن).
(~.) [ ع. ] (ص نسب.) ابتدایی، آغازی.
(بَ دَ) [ ع. ] (ص نسب.) بیابانی.
(بَ دَ یَّ) [ ع. بدویه ] (اِمص.)
۱- بادیه نشینی، بیابان گردی.
۲- عقب ماندگی.
(~. لِ) (ص مر.) سِمج، سخت انتقام.
(~. رِ) (ص مر.)
۱- آن که مرتکب کارهای بد شود، بدکردار.
۲- شریر، موذی.
۳- فاسق، زناکار، روسپی.
(~. گِ) (ص مر.) زشت، نازیبا.
(~. گُ)(ص مر.)
۱- کسی که سوءظن دارد.
۲- حسود.
۳- مغرض.
(~. گُ هَ)(ص مر.) بدنژاد. بدسرشت.
(بَ) [ ع. ] (اِ. ص.)
۱- نو، تازه.
۲- دانشی که به بیان زیبایی‌های صنایع شعری می‌پردازد.
۳- عجیب، نادر.
(بَ) [ ع. ] (اِ.) عوض، جانشین.
(بَ. یُ) (ص.) بدشگون، ناخجسته، شوم.
(بَ هِ) [ ع. بدیهه ] (اِ.) بدون اندیشه سخن گفتن یا شعر سرودن.
(بَ) [ ع. ] (ص نسب.)
۱- روشن، آشکار.
۲- آن چه که عقل برای پذیرفتنش نیاز به استدلال ندارد.
(بَ یّ) [ ع. ] (اِ.) جِ بدیهه.
۱- امور بدیهی، چیزهای کاملاً آشکار و واضح.
۲- وقایع غیرمنتظره.
(بَ ذّ) [ ع. ] (ص.) بسیار بخشنده.
(بَ) [ ع. ] (اِ.) تخم، دانه. ج. بذور.
