روز وصلِ دوستداران یاد باد
یاد باد آن روزگاران، یاد باد
کامم از تلخیِ غم چون زهر گشت
بانگِ نوشِ شادخواران یاد باد
گر چه یاران فارِغَند از یادِ من
از من ایشان را هزاران یاد باد
مبتلا گشتم در این بند و بلا
کوشش آن حق‌گزاران یاد باد
گر چه صد رود است در چشمم مُدام
زنده رودِ باغ‌ِ کاران یاد باد
رازِ حافظ بعد از این ناگفته ماند
ای دریغا رازداران یاد باد
به روی یار نظر کن ز دیده منت دار
که کار دیده نظر از سر بصارت کرد
«حافظ»
(بَ) (ص.) زشت، ناپسند.
(بُ دّ) [ ع. ] (اِ.) چاره، گریز.
(بَ یا بُ) [ په. ]
۱- (ص.) مهتر، سرور بزرگ.
۲- (پس.) دارنده، صاحب، خداوند مانند: سپهبد.
(~. اَ تَ)(مص ل.)
۱- بداندیشی کردن، بنای بدی کردن.
۲- آزار رساندن.
(بَ. بَ) تحمل کننده بدان، کسی که سعه صدر دارد.
(~. زِ) (ص.) بدسابقه، نابکار.
(~.) (ص.) آموزش کارهای ناپسند و غیراخلاقی.
(بَ) [ ع. ] (مص ل.) ظاهر گشتن، پیدا شدن.
(~. اَ) [ فا - ع. ] (ص.) تندخو، خشمگین. مق. خوش اخلاق.
(~. اَ)(ص مر.) بدعاقبت، بدفرجام.
(بَ هَ) [ ع. بداهه ] (مص ل.) سخن بی اندیشه گفتن، بی تأمل سخن گفتن.
(بِ یا بَ هِ) [ ع. بداهه ] (اِ.) نک بداهت، بدیهه.
(~. نَ) (حامص.) ساختن آنی و فوری قطعات موسیقی.
(~. پَ) [ ع - فا. ] (ص فا.) آن که بدون مقدمه اثری هنری اعم از شعر، موسیقی، نقاشی و همانند آن خلق می‌کند.
(بَ یَ) [ ع. بدایه ] (اِمص.) آغاز، اوُل چیزی.
(بَ یِ) [ ع. بدائع ] (اِ.) جِ بدیعه ؛ تازه‌ها، نوها.
(بَ بَ دَ) (اِ.) (اِمر.) هدهد.
(~. تَ) [ فا - ع. ] (ص.) زشت، ناپسند.
(~. جِ) [ فا - ع. ] (ص.) دارای اندیشه و رفتار بد، بدسرشت، بدذات.
(بَ. حِ) (ص.) خصوصیات کسی که حساب و کتاب درستی ندارد و بدهی خود را به موقع پرداخت نمی‌کند.
