دی پیر می‌فروش که ذکرش به خیر باد
گفتا شراب نوش و غمِ دل بِبَر ز یاد
گفتم به باد می‌دهدم باده نام و ننگ
گفتا قبول کن سخن و هر چه باد، باد
سود و زیان و مایه چو خواهد شدن ز دست
از بهر این معامله غمگین مباش و شاد
بادت به دست باشد اگر دل نهی به هیچ
در معرضی که تخت سلیمان رَوَد به باد
حافظ گرت ز پندِ حکیمان مَلالت است
کوته کنیم قصه، که عمرت دراز باد
کلاه سروریت کج مباد بر سر حسن
که زیب بخت و سزاوار ملک و تاج سری
«حافظ»
(~.) [ ع. ] (اِ.) بادیه، صحرا.
(بَ) [ ع. ] (اِ.) اوُل، آغاز، ابتدا.
(بَ وَ نْ) [ ع. ] (ق.) در آغاز، در ابتدا.
(بِ نِ) (ص. ق.)
۱- فاقد، بی بهره.
۲- بی (نشانه فقدان یا نبودن).
(~.) [ ع. ] (ص نسب.) ابتدایی، آغازی.
(بَ دَ) [ ع. ] (ص نسب.) بیابانی.
(بَ دَ یَّ) [ ع. بدویه ] (اِمص.)
۱- بادیه نشینی، بیابان گردی.
۲- عقب ماندگی.
(~. لِ) (ص مر.) سِمج، سخت انتقام.
(~. رِ) (ص مر.)
۱- آن که مرتکب کارهای بد شود، بدکردار.
۲- شریر، موذی.
۳- فاسق، زناکار، روسپی.
(~. گِ) (ص مر.) زشت، نازیبا.
(~. گُ)(ص مر.)
۱- کسی که سوءظن دارد.
۲- حسود.
۳- مغرض.
(~. گُ هَ)(ص مر.) بدنژاد. بدسرشت.
(بَ) [ ع. ] (اِ. ص.)
۱- نو، تازه.
۲- دانشی که به بیان زیبایی‌های صنایع شعری می‌پردازد.
۳- عجیب، نادر.
(بَ) [ ع. ] (اِ.) عوض، جانشین.
(بَ. یُ) (ص.) بدشگون، ناخجسته، شوم.
(بَ هِ) [ ع. بدیهه ] (اِ.) بدون اندیشه سخن گفتن یا شعر سرودن.
(بَ) [ ع. ] (ص نسب.)
۱- روشن، آشکار.
۲- آن چه که عقل برای پذیرفتنش نیاز به استدلال ندارد.
(بَ یّ) [ ع. ] (اِ.) جِ بدیهه.
۱- امور بدیهی، چیزهای کاملاً آشکار و واضح.
۲- وقایع غیرمنتظره.
(بَ ذّ) [ ع. ] (ص.) بسیار بخشنده.
(بَ) [ ع. ] (اِ.) تخم، دانه. ج. بذور.
