دردِ ما را نیست درمان الغیاث
هجرِ ما را نیست پایان الغیاث
دین و دل بردند و قَصدِ جان کنند
الغیاث از جورِ خوبان، الغیاث
در بهایِ بوسه‌ای جانی طلب
می‌کنند این دلسِتانان الغیاث
خونِ ما خوردند این کافَردلان
ای مسلمانان چه درمان؟ الغیاث
هم‌چو حافظ روز و شب بی‌خویشتن
گَشته‌ام سوزان و گریان الغیاث
تنها نه ز راز دل من پرده برافتاد
تا بود فلک شیوه او پرده دری بود
«حافظ»
(اِفا.) = پای آگیشنده:
۱- آن که به پای آویزد یا پیچد، پای پیچ، پای آهنج.
۲- مرگ که پای پیچ هر کس شود، مرگ محتوم.
(ص فا.) رقاص.
(حامص.) رقص، پایکوبی.
(اِفا.) = پای بافنده: جولاهه، بافنده.
(بَ. وَ دَ) (مص ل.) پایکوبی، رقص.
(بَ تَ) (مص ل.) فرار کردن، گریختن.
(خَ) (ص مف.) لگدکوب.
(ش ِ) ( اِ.)زمین پر از گل و لای که به سبب تردد مردم و حیوانات خشک و سخت شده باشد.
(تَ) (اِمص.) ایستادگی.
(اِمر.) کفش کن، درگاه.
(مُ) (اِمر.) نک پارنج.
(دَ) (مص ل.) گریختن، سرتافتن.
(کِ دَ) (مص ل.) از پا درآوردن.
(ص فا.) نک پاکوب.
(حامص.) = پاکوبی:
۱- عمل کوفتن پای بر چیزی.
۲- (کن.) رقص.
(ص فا.)
۱- پاینده، پایدار.
۲- محکم.
۳- گیاهی که بیش از یک یا دو سال باقی بماند.
(اِمر.)
۱- ته آب.
۲- بخش کم عمق آب.
۳- گرداب.
۴- راه و پله‌ای که از آن بتوان به ته چاه یا قنات رفت.
۵- گذرگاه.
۶- مقاومت و ایستادگی.
۷- کنایه از: موقعیتی که خطر تقریباً رفع شده باشد.
۸- گدار.
(اِمر.) سال گذشته.
( اِ.)
۱- آخر هر چیز.
۲- نهایت، انتها.
(مِ) (اِمر.) رساله‌ای که در پایان دوره تحصیلی می‌نویسند؛ تز.
