دردِ ما را نیست درمان الغیاث
هجرِ ما را نیست پایان الغیاث
دین و دل بردند و قَصدِ جان کنند
الغیاث از جورِ خوبان، الغیاث
در بهایِ بوسه‌ای جانی طلب
می‌کنند این دلسِتانان الغیاث
خونِ ما خوردند این کافَردلان
ای مسلمانان چه درمان؟ الغیاث
هم‌چو حافظ روز و شب بی‌خویشتن
گَشته‌ام سوزان و گریان الغیاث
ز انقلاب زمانه عجب مدار که چرخ
از این فسانه هزاران هزار دارد یاد
«حافظ»
(خا) (حامص.) بازخواست، اعتراض.
(خُ دَ) (مص ل.)
۱- یکّه خوردن، دچار شوک شدن.
۲- بی رونق شدن.
(خُ دِ)
۱- (ص مف.) شکست خورده، از رونق افتاده.
۲- مأیوس، دل سرد.
(خُ دِ) (حامص.)
۱- از رواج و رونق افتادن.
۲- رد شدن.
۳- سرخوردگی، یأس.
[ تر. ] (اِ.) اسب پالانی.
(دَ) (مص م.) از هم جدا کردن.
(دِ) (ص مف.) از هم جدا کرده.
(دَ) (مص ل.) (عا.) از جوش افتادن (پلو یا کته) در روی بار و در نتیجه قد نکشیدن و پختن نشاسته آن.
(دَ) (مص م.)
۱- پس دادن.
۲- جدا شدن.
۳- سُست شدن، شُل شدن.
(ص.) ناگزیر به انجام کاری یا پذیرش چیزی.
(کَ دَ) (مص م.)
۱- تحریک کردن، برانگیختن.
۲- مجبور کردن.
(رَ) (اِ.) بادرنگ، بالنگ.
(تَ) (مص م.) گماشتن، وادار کردن.
(نِ تَ) (مص م.) بازشناختن، تشخیص دادن.
(دَ) (اِ.) بادربا، نانخورش، جایی که در آن نانخورش فراوان است.
(دَ) (اِ.) (عا.) انکار پس از اقرار، دبه.
(دِ) (دِ یا دَ)
۱- (اِ.) اصل، بنا، شالوده.
۲- (پس.) به صورت پسوند آید به معنی فوق: خانواده، کواده.
[ ع. ] (اِ.)
۱- رودبار، رود.
۲- دَرّه.
۳- صحرا، بیابان.
(مَ) [ ع. ] (اِمر.) جایی که به حضرت موسی وحی رسید.
(اِ) بادیان، رازیانه.
