اگر روم ز پِی‌اش فتنه‌ها برانگیزد
ور از طلب بنشینم به کینه برخیزد
و گر به رهگذری یک دَم از وفاداری
چو گَرد در پِی‌اش افتم چو باد بُگْریزد
و گر کنم طلبِ نیم بوسه صد افسوس
ز حُقِّهٔ دهنش چون شکر فرو ریزد
من آن فریب که در نرگسِ تو می‌بینم
بس آبروی که با خاک ره برآمیزد
فراز و شیب بیابان عشق، دامِ بلاست
کجاست شیردلی کز بلا نپرهیزد
تو عمر خواه و صبوری که چرخِ شعبده باز
هزار بازی از این طُرفه‌تر برانگیزد
بر آستانهٔ تسلیم سر بِنِه حافظ
که گر ستیزه کنی، روزگار بستیزد
نقد بازار جهان بنگر و آزار جهان
گر شما را نه بس این سود و زیان ما را بس
«حافظ»
(اِفا.) = پای آگیشنده:
۱- آن که به پای آویزد یا پیچد، پای پیچ، پای آهنج.
۲- مرگ که پای پیچ هر کس شود، مرگ محتوم.
(ص فا.) رقاص.
(حامص.) رقص، پایکوبی.
(اِفا.) = پای بافنده: جولاهه، بافنده.
(بَ. وَ دَ) (مص ل.) پایکوبی، رقص.
(بَ تَ) (مص ل.) فرار کردن، گریختن.
(خَ) (ص مف.) لگدکوب.
(ش ِ) ( اِ.)زمین پر از گل و لای که به سبب تردد مردم و حیوانات خشک و سخت شده باشد.
(تَ) (اِمص.) ایستادگی.
(اِمر.) کفش کن، درگاه.
(مُ) (اِمر.) نک پارنج.
(دَ) (مص ل.) گریختن، سرتافتن.
(کِ دَ) (مص ل.) از پا درآوردن.
(ص فا.) نک پاکوب.
(حامص.) = پاکوبی:
۱- عمل کوفتن پای بر چیزی.
۲- (کن.) رقص.
(ص فا.)
۱- پاینده، پایدار.
۲- محکم.
۳- گیاهی که بیش از یک یا دو سال باقی بماند.
(اِمر.)
۱- ته آب.
۲- بخش کم عمق آب.
۳- گرداب.
۴- راه و پله‌ای که از آن بتوان به ته چاه یا قنات رفت.
۵- گذرگاه.
۶- مقاومت و ایستادگی.
۷- کنایه از: موقعیتی که خطر تقریباً رفع شده باشد.
۸- گدار.
(اِمر.) سال گذشته.
( اِ.)
۱- آخر هر چیز.
۲- نهایت، انتها.
(مِ) (اِمر.) رساله‌ای که در پایان دوره تحصیلی می‌نویسند؛ تز.
