اگر روم ز پِی‌اش فتنه‌ها برانگیزد
ور از طلب بنشینم به کینه برخیزد
و گر به رهگذری یک دَم از وفاداری
چو گَرد در پِی‌اش افتم چو باد بُگْریزد
و گر کنم طلبِ نیم بوسه صد افسوس
ز حُقِّهٔ دهنش چون شکر فرو ریزد
من آن فریب که در نرگسِ تو می‌بینم
بس آبروی که با خاک ره برآمیزد
فراز و شیب بیابان عشق، دامِ بلاست
کجاست شیردلی کز بلا نپرهیزد
تو عمر خواه و صبوری که چرخِ شعبده باز
هزار بازی از این طُرفه‌تر برانگیزد
بر آستانهٔ تسلیم سر بِنِه حافظ
که گر ستیزه کنی، روزگار بستیزد
سیل بر خانه ی من زور چرا می آرد؟
من كه بی وقت در خانه ی بازی نزدم
«صائب تبریزی»
(تَ) (اِمر.) (عا.)
۱- جشن روز بعد از عروسی.
۲- میزی که بر آن در شب عروسی ظرف پول می‌گذارند.
(تَ) (اِمر.) ترساندن اطفال و زیردستان برای بازداشتن از کاری یا واداشتن به کاری، پاترسک.
(تِ لِ) (اِ.) نک پاتیل.
(تُ) [ فا - تر. ] (اِمر.) = پاتوغ: محلی که همیشه در آنجا عده‌ای گرد هم آیند.
(تُ لُ) [ فر. ] (اِمر.) = پاتوبیولوژی: مطالعه فرآیند بیماری در یک اندام یا تمامی بدن برای شناخت ماهیت و علت‌های آن، آسیب شناسی (فره).
(~.) [ فر. ] (اِ. ص.) آسیب - شناس.
(تَ) (اِ.) حمله‌ای در پاسخ به حمله دشمن، ضد حمله.
[ سنس. ] (اِ.) دیگ بزرگ مسی، دیگ خزانه حمام.
(ص.) (عا.) سیاه مست.
(شُ دَ) (مص ل.) (عا.) از مستی به کلی از پا درآمدن.
( اِ.) در اصطلاح قلمکار سازان جوشاندن پارچه قلمکار که با دو رنگ سیاه و قرمز منقش شده باشد.
[ فر. ] ( اِ.) نوعی اسکی روی یخ.
(مِ) (اِمر.)
۱- زیرشلواری، تنبان.
۲- شلوار راحتی که در خانه به پا کنند.
(اِمر.) نهال نازک و باریکی که در پای بعضی از درختان می‌روید، و از آن‌ها برای ازدیاد درختان استفاده می‌کنند.
(خَ یا خِ رِ) ( اِ.) سکویی که کنارِ درِ خانه برای نشستن درست می‌کردند.
(خُ دَ) (مص ل.) فریب خوردن.
(خُ رِ) وسایل لازم برای پخت خورش.
پسوندی که معنای دارنده و نگهبان را می‌رساند مانند: آذرپاد.
پیشوندی که معنای ضد و مخالف را می‌رساند مانند: پادزهر.
( اِ.) = پات: تخت، سریر.
