آن کس که به دست، جام دارد
سلطانیِ جَم، مُدام دارد
آبی که خِضِر، حیات از او یافت
در می‌کده جو، که جام دارد
سررشتهٔ جان، به جام بگذار
کاین رشته از او نظام دارد
ما و مِی و زاهدان و تقوا
تا یار، سرِ کدام دارد
بیرون ز لبِ تو ساقیا نیست
در دور، کسی که کام دارد
نرگس همه شیوه‌های مستی
از چشمِ خوشت به وام دارد
ذکرِ رخ و زلف تو دلم را
وردی‌ست که صبح و شام دارد
بر سینهٔ ریشِ دردمندان
لعلت نمکی تمام دارد
در چاهِ ذَقَن چو حافظ ای جان
حُسنِ تو دو صد غلام دارد
بیا و اشک مرا چاره کن که همچو حباب
بروی آب بود منزلی که من دارم
«رهی معیری»
(کُ گِ رِ) (اِ.) شرفه، دندانه، دندانه‌های بالای دیوارها و بلندی‌های هرچیزی.
(کُ گْ یا گِ رِ) [ فر. ] (اِ.)
۱- مجلسی متشکل از نمایندگان چند دولت یا عده‌ای دانشمند برای بحث و گفتگو، همایش (فره).
۲- مجلس قانون گذاری ایالات متحده امریکا.
(~.) (ص مر.) دندانه دار.
(کُ) [ فر. ] (اِ.) نوعی مشروب الکلی گران قیمت.
(کُ یَ) [ ع. کنیه ] (اِ.) نک کنیه، لقب.
(کِ تِ) (اِ.) نام تجاری ماده‌ای مرکب از پودر خاک سنگ، سیمان سفید و مواد ضد رطوبت و چند ماده دیگر در رنگ‌های مختلف که برای زیباسازی نما با پمپ روی آن پاشید می‌شود.
(کَ) (اِ.) برده زن، خدمتکار زن.
(کَ زَ) (اِمصغ.)
۱- دخترک.
۲- پرستار زن خرد.
۳- دخترک یا زنکی که بَرده باشد.
(کَ) [ معر. ] (اِ.) معبد یهود.
(کَ سَ یا سِ) [ معر. کنیسه ] (اِ.) پرستشگاه یهودان.
(کَ) [ ع. ] (اِ.)
۱- پوشش، پرده.
۲- سپر.
۳- مستراح.
(کُ یَ یا یِ) [ ع. کنیت ] (اِ.) لقب، بَرنام.
(کَ) (اِ.) مخفف کاه.
(کُ) (اِمصغ.) مخفف کوه.
(~.)
۱- (موصول) کلمه‌ای که دو قسمت جمله را به یکدیگر پیوند می‌دهد.
۲- (ادات استفهام) چه کسی ¿ کی ¿
(کِ) (ص.) کوچک، خرد.
(کَ) (ص.) خجل، شرمنده.
(کِ نَ) [ ع. کهانه ] (اِمص.) فالگویی، ستاره شناسی.
(کَ بَ یا بُ) (اِمر.) خزانه دار، صراف.
(کُ بُ) (ص.) زاهد، گوشه نشین، عابد.
