آن کس که به دست، جام دارد
سلطانیِ جَم، مُدام دارد
آبی که خِضِر، حیات از او یافت
در می‌کده جو، که جام دارد
سررشتهٔ جان، به جام بگذار
کاین رشته از او نظام دارد
ما و مِی و زاهدان و تقوا
تا یار، سرِ کدام دارد
بیرون ز لبِ تو ساقیا نیست
در دور، کسی که کام دارد
نرگس همه شیوه‌های مستی
از چشمِ خوشت به وام دارد
ذکرِ رخ و زلف تو دلم را
وردی‌ست که صبح و شام دارد
بر سینهٔ ریشِ دردمندان
لعلت نمکی تمام دارد
در چاهِ ذَقَن چو حافظ ای جان
حُسنِ تو دو صد غلام دارد
تا چه کند با رخ تو دود دل من
آینه دانی که تاب آه ندارد
«حافظ»
(نِ) [ هند - فا. ] (اِمر.) محل چاپ کردن، جای چاپ کردن، مطبعه.
[ هند - تر. ] (ص مر.)
۱- چاپ کننده.
۲- کارگر چاپ خانه.
[ تُر. ] (اِ.) پیک، نامه بر.
(نِ) [ تر - فا. ] (اِ.) پستخانه.
(ص.) تملق گو، چرب زبان.
(پَ دِ) (ص فا.) آن که مال مردم را به یغما می‌برد، غارت کننده.
(اِمر.) دستگاه الکترونیکی برای چاپ داده‌های کامپیوتری، پرینتر. ؛ ~ جوهرافشان چاپگری که با پرتاب ذرات جوهر بر کاغذ نقش ایجاد کند. ؛ ~ سوزنی چاپگری که در آن حرف یا نماد ماتریسی از نقاط است و ...
(دَ) [ تُر - فا. ] (مص م.) غارت کردن، تاراج کردن.
(اِ.) نام شهری در ماورالنهر که کمان و تیر آن معروف بود.
(چَ لِ) (اِ.) کفش، پاپوش.
(اِ.) حقه، نیرنگ.
(ص فا.) حقه باز، حیله گر.
(اِ.)
۱- شکاف.
۲- پاره.
۳- سفیده صبح.
۴- دریچه. ؛ به ~ زدن گریختن، فرار کردن.
(اِ.) = چک. جک: قباله باغ و خانه و مانند آن.
(دَ) (مص م.) شکافتن، دریدن، پاره کردن.
(اِصت.) نک چکاچک.
(ص مر.) دارای شکاف بسیار، پرشکاف، پاره پاره.
(کِ) (اِ.) نوکر، بنده، خدمتگزار.
(اِ.) دانه‌ای ریز و سیاه به اندازه دانه بِه که در طبِ قدیم برای مداوای چشم به کار می‌رفته‌است.
(اِ.) = چکوچ:
۱- پتک آهنگران و مسگران، مطراق.
۲- چکش.
