آن کس که به دست، جام دارد
سلطانیِ جَم، مُدام دارد
آبی که خِضِر، حیات از او یافت
در می‌کده جو، که جام دارد
سررشتهٔ جان، به جام بگذار
کاین رشته از او نظام دارد
ما و مِی و زاهدان و تقوا
تا یار، سرِ کدام دارد
بیرون ز لبِ تو ساقیا نیست
در دور، کسی که کام دارد
نرگس همه شیوه‌های مستی
از چشمِ خوشت به وام دارد
ذکرِ رخ و زلف تو دلم را
وردی‌ست که صبح و شام دارد
بر سینهٔ ریشِ دردمندان
لعلت نمکی تمام دارد
در چاهِ ذَقَن چو حافظ ای جان
حُسنِ تو دو صد غلام دارد
الملک قد تباهی من جده و جده
یا رب که جاودان باد این قدر و این معالی
«حافظ»
(ق.) سال پیش از پارسال.
(تَ) (مص ل.)
۱- کم کردن و کاستن برای زیبا ساختن.
۲- آرایش کردن.
۳- صیقل دادن.
(تِ) [ په. ] (ص مف.) زیبا شده، خوش نما شده.
(اِ.)
۱- نوعی خوراک به صورت خمیر نان که در آن گوشت، مربا یا سبزی گذارند.
۲- نوعی نان روغنی.
(مَ) (اِ.) نک پیرامون.
[ په. ] (اِ.)۱ - گرداگرد، حوالی.
۲- محیط.
(نِ) (ص ق.) مانند پیر.
(~. سَ) (ق مر.) هنگام پیری، در عهد پیری.
(هَ) [ په. ] (اِ.) تن پوش، لباس. ؛ ~عثمان کردن بهانه کردن، دستاویز قرار دادن. ؛~ بیشتر پاره کردن کنایه از: سن و تجربه بیشتر داشتن.
(~. خا) (اِمر.) پیراهن گشاد و راحت برای هنگام خواب.
(پِ زِ) (اِ.) هر یک از فنون و حرفه‌های مربوط به حفظ یا بازگرداندن سلامتی که معمولاً باید زیر نظر یا مشورت پزشک انجام گیرد مانند: فیزیوتراپی، گفتاردرمانی، کاردرمانی، پرتونگاری.
(یِ) (اِمص.)
۱- با کم کردن و کوتاه نمودن چیزی را زیبا ساختن.
۲- زینت کردن.
(یِ گَ) (ص.)
۱- سلمانی.
۲- دباغ.
(یَ دِ) (ص فا.)
۱- پیرایش دهنده.
۲- زینت دهنده.
(یِ) (اِ.) زیور، زینت.
(ص مف.)
۱- آن که از پدر و مادری سالخورده زاده و بدین سبب ضعیف می‌باشد.
۲- کسی که با موی سفید و به هیئت پیران ترنجیده پوست و زشت به دنیا آید.
(پِ رَ) (ص.) ضعیف، ناتوان.
(هَ) (ص مر.) کنایه از: عاشق بی پروا.
(پَ یا پِ رُ یا رَ) (ص فا.) پس رو، دنبال رو.
(اِمصغ.) پیر کوچک اندام.
