آن کس که به دست، جام دارد
سلطانیِ جَم، مُدام دارد
آبی که خِضِر، حیات از او یافت
در می‌کده جو، که جام دارد
سررشتهٔ جان، به جام بگذار
کاین رشته از او نظام دارد
ما و مِی و زاهدان و تقوا
تا یار، سرِ کدام دارد
بیرون ز لبِ تو ساقیا نیست
در دور، کسی که کام دارد
نرگس همه شیوه‌های مستی
از چشمِ خوشت به وام دارد
ذکرِ رخ و زلف تو دلم را
وردی‌ست که صبح و شام دارد
بر سینهٔ ریشِ دردمندان
لعلت نمکی تمام دارد
در چاهِ ذَقَن چو حافظ ای جان
حُسنِ تو دو صد غلام دارد
صبا اگر گذری افتدت به کشور دوست
بیار نفحه‌ای از گیسوی معنبر دوست
«حافظ»
(پَ ژَ) (مص ل.) گریستن، گریه کردن.
(پَ رَ) (اِمصغ.)
۱- پر کوچک.
۲- چیزی مانند تاج.
۳- پلک.
(~.) (اِ.) ستاره سهیل.
(پِ) (اِ.)
۱- بوی پیه گندیده.
۲- بوی ظرف چرب ناپاک شسته و مانند آن.
(پُ) (ص مر.) فعال، پرتلاش.
(پَ) (اِ.)
۱- تلاش کردن و درهم آویختن.
۲- طلوع آفتاب.
(پَ) (اِ.) خاک اره، بُراده.
(پَ وِ) (اِ.) پیرایش درخت، بریدن شاخه‌های زیادی درخت.
(پَ کَ) (اِمص.) منتظر بودن، چشم به راه داشتن.
(پَ کَ) (ص.)بی کار و ناچیز و از کار - افتاده.
(پَ. کَ دِ) (ص.)
۱- درمانده و عاجز.
۲- متفرق، پراکنده.
(پَ) (اِ.)
۱- ابزاری برای کشیدن اشکال هندسی.
۲- فلک.
۳- بخت و اقبال.
(پَ لَ) (اِ.)
۱- وصله، پینه.
۲- پاره‌ای از هر چیز.
(پَ گَ) (اِ.) طوق، طوقی زرین که پادشاهان بر گردن می‌کرده‌اند و گاه بر گردن اسب می‌انداختند.
(پُ رُ) [ فر. ] (اِ.) برنامه.
(پَ. گِ. کَ دَ) (مص ل.) کنایه از: فرود آمدن.
(پَ گَ) (ق.)=پرگس: هرگز، مبادا، دور باد.
(پَ. گُ تَ دَ) (مص ل.)
۱- بال گشودن، پرگشادن.
۲- فروتنی کردن.
(پَ گَ نَ یا نِ) (اِ.) زمینی را گویند که از آن مال و خراج بستانند.
(پَ) (اِ.) عمارت عالی.
